Η Τζόις Κάρολ Όουτς δεν έχει πάψει να απασχολεί τα γράμματα και όσους ασχολούνται με το έργο της. Εδώ και σαράντα χρόνια γράφει συνεχώς μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα. Μόνο ανάμεσα στο 2000 και μέχρι τέλους του 2005 εξέδωσε δεκαεννέα μυθιστορήματα. Έγραψε πάνω από επτακόσια διηγήματα, περισσότερα απ’ όσα ο Μοπασάν, ο Κίπλιγκ και μαζί ο Τσέχωφ. Δημοσιεύει σε όλα τα λογοτεχνικά περιοδικά και στο αρχείο της στο Πανεπιστήμιο Suracuse βρίσκονται αρκετά ακόμη μυθιστορήματα που αποφάσισε να μην εκδώσει. Έγραψε αστυνομικά μυθιστορήματα με ψευδώνυμο και παιδικά και εφηβικά μυθιστορήματα.
Τα κείμενά της συχνά συμπεριλαμβάνονται στο The Best American Short Stories—ή στο The Year's Best Fantasy and Horror. Μόλις τριάντα χρονών πήρε το National Book Award, στα εξήντα της επιλέχτηκε για το Oprah Book Club. Επίσης πήρε το βραβείο Lifetime Achievement Award of the International Horror Writers Guild ενώ χρόνια τώρα είναι θεωρείται υποψήφια για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έχει διδαξει σε πανεπιστήμια και έχει διαμορφώσει πολλούς νεώτερους ταλαντούχους αμερικανούς συγγραφείς όπως ο Ντέιβ Έγκερς και ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ όπως σημειώνει ο έγκυρος κριτικός της Washington Post Μάικελ Ντίρντα στο The New York Review of Books
(http://www.nybooks.com/articles/20900).
Η Όουτς ως κριτικός λογοτεχνίας, στους The New York Review of Books παρουσιάζει ταυτόχρονα τέσσερα βιβλία σε εκτεταμένες κριτικές και αυτά είναι από τα λίγα που κάνει αφού κρατάει ημερολόγια, γράφει απομνημονεύματα, κάνει τζόκιγκ, προσέχει τον κήπο της και διορθώνει συνεχώς τα γραπτά της. Στο επίσημο site προαναγγέλει άλλα τέσσερα μυθιστορήματα τα επόμενα δύο χρόνια, χώρια τα υπόλοιπα που προαναφέραμε. Φέτος καταρρίπτει ένα ακόμη ρεκόρ: είναι υποψήφια στα βραβεία του The 2007 National Book Critics Circle Award (των κριτικών) στην κατηγορία μυθιστορήματος με το «The Gravediggers Daughter» και στην κατηγορία αυτοβιογραφίας με τα «The Journals of Joyce Carol Oates, 1973–1982».
Αυτή η ασταμάτητη, αμείλικτα παραγωγική γυναίκα, γενημμένη το 1938, αποτελεί ανθηρό παράδειγμα συγγραφέως. Αυτά σκεφτόμαστε, μέρες κρατικών βραβεύσεων και ειδικά σε ανθρώπους για «λογοτεχνικό έργο ζωής», έργο μάλλον άγνωστο, που δεν επικοινωνεί ούτε με την σημερινή λογοτεχνία ούτε αφήνει κανένα στίγμα για τους επερχόμενους, έργο που δεν βρίσκεται πια ούτε στα ράφια των βιβλιοπωλείων ποσώς μάλλον ιδιωτικών βιβλιοθηκών.
Εκτός αν μια τέτοιου είδους βράβευση λέγεται «Κρατικό Λογοτεχνικό Εφάπαξ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου