Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Facebook Deactivate

Απόψε έφυγα από το Facebook και ησύχασα. Όταν έχεις φίλους τους βρίσκεις. Ξέρεις πώς, το ξέρουν κι εκείνοι.
Ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος του βλέμματος, του σώματος, των κινήσεων, της ζωής.
Βαρέθηκα να προσθέτω φίλους που δεν τους συναντούσα ποτέ.

Έτσι κέρδισα περισσότερο χρόνο για μένα και τους υπαρκτούς φίλους μου.

Ο φακελωτής με ρώτησε γιατί αποχωρώ: δεν σας βρίσκω χρήσιμους πια, έγραψα για τελευταία φορά στο "σανατόριο της φιλίας".

Ντύθηκα και βγήκα έξω...

6 σχόλια:

  1. Συμφωνώ. Μ' αφήνει παγερά αδιάφορο.
    Πολλοί μου έχουν πει πως πρέπει οπωσδήποτε να γίνω μέλος... Ποτέ δεν κατάλαβα τι εξυπηρετεί.
    Ίσως τη ματαιοδοξία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συμφωνώ το facebook δε μου λέει τίποτα και μένα, σχεδόν άχρηστο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γενναία απόφαση αξιανάγνωστε Θεόδωρε. Και ιδιαίτερα ύποπτο το γεγονός ότι ακόμα και μετά την "αναχώρηση", το facebook δεν διαγράφει καθόλου το προφίλ σου, ώστε αν ξαναμπείς στον πειρασμό, να το βρεις έτοιμο...
    Προσωπικά τηρώ εναλλακτική τακτική: κανείς νέος φίλος δεν γίνεται δεκτός αν δεν προτίθεται να συνοδεύσει σε βόλτα...ακριβώς όπως εκείνη που, ήμουν σίγουρος, απόλαυσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και εγώ συμφωνώ παρολίγον απόλυτα. Η μοναδική χρησιμότητα που έχει η κατά τ' άλλα αξιολογότατη εμπορική εφαρμογή είναι ο μερικώς ανούσιος εντοπισμός παλιών συμμαθητών και καθηγητών, όπως και ο κύριος Γρηγοριάδης, για ψυχολογική ευκολία μας ώστε να γνωρίζουμε πώς μοιάζει πλέον "Η 'Αννα, εκείνο το χαριτωμένο κοριτσάκι με τα σγουρά μαλλιά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ένα αφήγημα για την 25η Μαρτίου

Θεόδωρος Γρηγοριάδης "25 Μαρτίου 1967". Ενώνουν πάλι τις δυο μεγάλες τάξεις. Ανοίγει η μεσαία πόρτα διάπλατα, αυτή που χωρίζει την...