Αμλετ από το Wooster Group

Θα ακούσατε πολλά για αυτόν τον ΆΜΛΕΤ τις μέρες αυτές, με τις οθόνες, τους υπολογιστές, τις μεταγραφές/μεταφορές από την μεγάλη οθόνη στο πατάρι. Το σύγχρονο θέατρο στα πόδια μας, μια αύρα νεουρκέζικη που ήρθε και έδεσε στην Πειραιώς, τον ομορφότερα ανήσυχο δρόμο της Αττικής.
Σχεδόν τρεις ώρες κράτησε το σφυροκόπημα και το άξιζε. Λίγο πριν πάω στην παράσταση ξεσκόνισα τα παλιά μου τετράδια. Πού είναι ο Άμλετ του Χειμωνά; Ποιος δεν μου τον επέστρεψε και πάλι; Που είναι η αγγλική έκδοση του Πανεπιστημίου; Και πατάω την λέξη ΄Αμλετ στο Google και μου βγαίνει μια ολόκληρη μετάφραση του Απόστολου Δοξιάδη που είχε κάνει για τον Ευαγγελάτο. Από τις σπάνιες φορές που ένα ολόκληρο κείμενο αναρτήθηκε στο ελληνικό διαδίκτυο-κυκλοφορεί και μια Οδύσσεια κλπ. Πάντως ο Hamlet στην αντίστοιχη αγγλική αναζήτηση κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές υπάρχει και με πόσες αναλύσεις.
Επιστρέφω στην παράσταση. Η βασική ιδέα να παίζουν οι ηθοποιοί με βάση και με φόντο την οθόνη μιας παράστασης του 1964 με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον είχε διπλό νόημα. Κι εκεί ήταν κινηματογραφημένο θέατρο, εδώ το ξαναέβγαζαν στην σκηνή. Από την άλλη συμβολικά αναφέρονταν στην γνωστή υπόθεση της κινηματογράφησης αυτής της παράστασης που απαιτήθηκε με συμβόλαιο να καταστραφούν όλες οι κόπιες της , αφού παιχθούν μόνον για μια εβδομάδα στους κινηματογράφους.

Όμως μετά τον θάνατο του Ρίτσαρντ Μπάρτον βρέθηκε στο γκαράζ του τυχαία μια κόπια κι έτσι διασώθηκε το θεατρικό γεγονός. Στην κινηματογραφημένη παράσταση οι ηθοποιοί φοράνε "σύγχρονα" ρούχα γιατί κι ο Μπάρτον δεν ήθελε να φορέσει κοστούμι εποχής. Η ομάδα Wooster χρησιμοποίησε και κοστούμια εποχής με τα οποία, όπως κάθε τι άλλο επί σκηνής, "σχολίαζε" παρά απεικόνιζε. Η παρεμβολή όλων των προηγούμενων κινηματογραφικών εκδοχών και η ακατάπαυστη χρήση της μοντέρνας τεχνολογίας προσέδιδε στην παράσταση το ύφος μιας μακράς performance/installation. Το κείμενο ακούστηκε όσο χρειάζεται κι ας μην γκρινιάζουν οι "ρεαλιστές" ότι προδίδεται ο αυθεντικός Σέξπηρ με δεδομένο ότι ο ΆΜΛΕΤ βρέθηκε σε δύο εκδοχές εκ των οποίων η μεγαλύτερη έγινε αποδεκτή από τους ερευνητές. Όσο για τις ερμηνείες του έργου κάθε εποχή, αρχής γενομένης της εποχής του Σέξπηρ, ανέπτυσσε τη δική της θεωρία ώστε να θεωρούμε ότι η δουλειά του W.G αποτελεί τον πιο δραστικό τρόπο παρουσίασης.
Γι αυτό και τα αποσπάσματα της πρόσφατης ταινίας με τον Κένεθ Μπράνα θύμιζαν σάτιρα τύπου Μόντυ Πάιθον.
Όχι δεν φοράς πια κοστούμι αποκριάτικο για να πεις μια ιστορία που άντεξε αιώνες.

ΥΓ. Εκείνοι που δεν άντεξαν ήταν δύο τηλεοπτικοί ηθοποιοί πίσω μου που φύγανε στο διάλειμμα. Με τόσα επεισόδια τσιρίδας πού να αντέξεις τρεις ώρες...