Τα τρένα που φύγαν

Διάβαζα προχθές σε ξένη εφημερίδα την φυγή των Λονδρέζων προς την ύπαιθρο, τις γειτονικές κωμοπόλεις και τα χωριά. Η αξία των κτημάτων ανεβαίνει ραγδαία και όσο πιο καλό και γρήγορο είναι το ΤΡΕΝΟ που συνδέει το Λονδίνο με την περιφέρεια, τόσο πιο ακριβό είναι και το οίκημα/οικόπεδο. Στις περιγραφές των ακινήτων και των τόπων πρωτεύει η περιγραφή των σιδηροδρομικών δρομολογίων και έπεται του προς πώληση "αντικειμένου".

Διαβάζω ότι κόβεται η γραμμή Αθήνα-Δίκαια-Αθήνα, μια μυθική σιδηροδρομική τροχιά, το ταξίδι του λαού, η μόνη ευθεία που ενώνει συμβολικά και πρακτικά την πρωτεύουσα με την εσχατιά της. Τα σύνορα. Γιατί εκεί έχουμε ακόμη σύνορα, έχουμε και χωριά και αρκετούς ανθρώπους που δεν έσπευσαν ακόμη να μετακομίσουν στην Αλεξανδούπολη και την Θεσσαλονίκη.

Το μίσος και η αδιαφορία του ελληνικού κράτους για τα τρένα (συνδυασμός συμφερόντων ΚΤΕΛ, αυτοκινητοβιομηχανιών, διορισμός των πιο άχρηστων πολιτικά προσώπων που απέτυχαν ως βουλευτές, αντι-ρομαντική διάθεση ενός καπιταλιστικού εξαγοραζόμενου συστήματος κ.α), η αδιαφορία-επαναλαμβάνω-δεν έχει όρια.

Άλλωστε οι μειονοτικές πολιτικές της Ντόρας και των απόντων από την Ευρωβουλή βουλευτών, όταν συζητούνται καθοριστικές για την χώρα μας αποφάσεις,
οδηγούν καθημερινά στην αφαίμαξη της πανελλήνιας αίσθησης του ελληνικού κράτους.

Πίστευα για χρόνια ότι δεν θα ανάπτυσσα τέτοιες σκέψεις, ότι δεν θα ήμουν κι εγώ ένας γκρινιάρης βορειοελλαδίτης σαν κάποιους φανατισμένους εκεί πάνω...


Δυστυχώς οι καταστάσεις μας εγκλωβίζουν σε στεγανά σκέψεων που αναιρούν ότι πιστεύαμε. Κρίμα οι κοινωνιολογικές θεωρίες και σπουδές μου, κρίμα οι μετα-αποικιοκρατικές, οι δια-πολιτισμικές, οι υπερ-μειονοτικές, οι αντι-εξουσιαστικές.

Εδώ παίζεται μια κοροϊδία (χρόνια τώρα) εις βάρος του υπολοίπου της χώρας και η κατάργηση μιας σιδηροδρομικής γραμμούλας δεν είναι παρά η αφορμή για σκέψεις για την κατάργηση πιο σοβαρών εθνικών κεκτημένων.