Όχι, ούτε που το σκέφτηκα. Κάποια στιγμή την άκουσα, την συναντούσα στα εξώφυλλα περιοδικών στα οποία ήμουν συνδρομητής, διορισμένος καθηγητής στον Έβρο ΄ τότε να σου έρχεται το FACE ή INTERVIEW ήταν μια εμπειρία.
Όμως περίμενα τις κασέτες του Μπόουι και του Πρινς. Με τους Pet Shop Boys οδηγούσα καλύτερα στους κακοτράχαλους δρόμους. Και με τον Κραουνάκη κοίταζα τα τοπία γύρω μου και αναγνώριζα σήματα δικά μας...
Είναι όμως ηλικία μου-η γενιά μου από άλλες όχθες-κι αυτό με συγκινεί: δεν με συγκινούν όμως τα πλήθη της πια και ελάχιστα η ίδια. Δεν είναι παρά μια βιομηχανική ιδέα, μια γκουρού του εαυτού της που προσεύχεται μπροστά στις κάμερες.
Τώρα με την Καμπάλα...
Το Σαββατοκύριακο ανεβαίνω στην πατρίδα μου στην Καβάλα.
Μεγάλη φασαρία με διαφορά φάσης χρόνων...
ΑπάντησηΔιαγραφή