Α, είπα: είναι ο μόδιστρος που σκηνοθετεί το φίλμ...Τόσα εξώφυλλα, τόσες συνεντεύξεις για την ζωή του θαραλέου ράφτη, αλλά ο Ίσεργουντ, ο Ώντεν, τα χρόνια του Βερολίνου, η πολύτομη βιογραφία του ξεχασμένα.
Γιατί τόση Τζούλιαν Μουρ στο trailer; Διάβασε κανένας δημοσιογράφος κανονικά το βιβλίο να δει την αληθινή του διάσταση ή ξεπατίκωνε έτοιμες ανταποκρίσεις;
Ως πότε θα συνεχίζεται το de-gaying ; Για να μπορεί να παρασυρθεί ο θεατής χωρίς να διακινδυνεύσει; Από τι όμως; Δεν είμαστε εδώ Εγγλεζάκια που φυλάκιζαν τον Wilde, ούτε συντηρητικοί Αμερικάνοι για να χάψουμε το απόλυτο gay βιβλίο ως μια ροζ μαρμελαδίτσα.
Why can't A Single Man be glad to be gay?
Director Tom Ford may deny it, but his dramatisation of Christopher Isherwood's seminal novel is a more profoundly gay film than Milk or Brokeback Mountain
Αγαπητέ Θόδωρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήμα είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο άλλωστε;
Μου επιτρέπεις να το αναδημοσιεύσω;
Τα props μοιάζουν με κομμάτια από συλλογές, εκτίθενται σα κομμάτια από συλλογές, η κάμερα τα προσεγγίζει σα κομμάτια από συλλογές και οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν σα κομμάτια από συλλογές. Η καθημερινότητα του ήρωα είναι επιμελημένη σα lifestyle, παρουσιάζεται σα lifestyle, ντύνεται σαν lifestyle, πνίγει σα φορεμένο lifestyle, αγνοεί επιδεικτικά πως ούτε καν ο όρος lifestyle δεν είχε καθιερωθεί στην εποχή. Βλέποντας τους νεανίες μοντέλους να πηγαινοέρχονται προσπαθώντας κυριολεκτικότατα μέχρι δακρύων να αρθρώσουν καμιά ατάκα, δεν απορείς πώς πήρε τη δουλειά ο φωτογράφος χωρίς να έχει καν καταλάβει τη διαφορά μεταξύ Terry Richardson, Edward Lachman και Christopher Doyle. Ακούγοντας τον υπερδραματικό έγχορδο βομβαρδισμό της υπόκρουσης, δεν απορείς γιατί η Julianne Moore περιφέρεται σα τη τρελή του χωριού νομίζοντας ότι ο σκηνοθέτης δίνει σε αυτήν οδηγίες όσο αυτός δείχνει στον ντεκορατέρ που να ξεφορτώσει τα λουλούδια. Γενικότερα, ο Tom Ford δε φτάνει ποτέ στο να συνοψίσει τις εντυπώσεις ενός μόδιστρου από τη δουλειά σκηνοθετών που θαυμάζει ο χώρος του χωρίς να ξέρει το γιατί, αφού αρκείται στην αλά Vanity Fair καλλιτεχνική διεύθυνση της σύνοψης, πασπαλισμένη με αποσυνδεδεμένα πλάνα του είδους που αποδίδει και κάθε πρωτάρα σκηνοθέτρια η οποία ψάχνει τυφλά μέσα από τη κάμερα να βρει μαγικά το μάτι που δεν έχει. Αναντίρρητα, η παραγωγή ευτύχησε να έχει υποχρεώσει τον "σκηνοθέτη" σε ένα σενάριο κουστουμαρισμένο και αρχαϊκό αλλά σχετικά εμπνευσμένο στην απλότητά του, ώστε να αντέχει αρκετές φορές και στις απίθανες ερασιτεχνικές δοκιμές χρωμοφίλτρων και στα στησίματα από δω στην αιωνιότητα και στις υστερικές αφηγηματικές τσόντες (στιλ αποκλεισμού του καθηγητή από τη κηδεία του αγαπημένου του). Και κυρίως, η παραγωγή ευτύχησε να διαθέτει ένα πραγματικό πρωταγωνιστή, τον Colin Firth, που κινείται τόσο θαρραλέα στα σουρεάλ και.. βεστιάρ σκηνικά που σου 'ρχεται να τον θάψεις στα βραβεία, έστω κι αν προφανώς βιάζεται να φύγει στη μισή διάρκεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το blog http://mftm.blogspot.com/2010/02/single-man-2009.html