Εκόμισα εις την Τέχνην
Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ’ αισθήσεις
εκόμισα εις την Τέχνην- κάτι μισοειδωμένα,
πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών
κάτι αβέβαιες μνήμες. Ας αφεθώ σ’ αυτήν.
Ξέρει να σχηματίσει Μορφήν της Καλλονής·
σχεδόν ανεπαισθήτως τον βίον συμπληρούσα,
συνδυάζουσα εντυπώσεις, συνδυάζουσα τες μέρες.
Μολονότι κινδυνεύει κανείς να γίνει επικίνδυνα κοινότυπος στη μνεία του Ποιητή αναλαμβάνω να διεκδικήσω κι εγώ τη δική μου προσέλευση στο κάλεσμά του. Μια αδιάκοπη ανάγνωση του έργου του επί τριάντα συνεχή χρόνια, αφουγκραζόμενος τις φωνές, στοιχειωμένος από τις σκιές που όλους μας εγγίζουν. Το παραπάνω ποίημα δεν αγγίζει τις γνωστές και άδικες κατηγοριοποιήσεις του ποιητικού σώματος του Καβάφη. Πρόκειται για να ένα σύντομο μανιφέστο ζωής και τέχνης, απολογισμού και δισταγμού, ομολογίας και αμφισβήτησης. Ο Ποιητής κατανοεί ότι πίσω από κάθε έργο κρύβονται μισοτελειωμένες εικόνες, επιθυμίες και μνήμες που θα εμφυσήσουν τη δημιουργικότητα. Ζωή σαν μισοτελειωμένο ποίημα, ποίηση που παραπαίει στις ρωγμές της καθημερινότητας και της φαντασίωσης. Στίξη που παγιδεύει και ανακόπτει την πληρότητα των νοημάτων με ανάπαυλες και παύλες, ανάσες κοφτές. Τελικά μόνον η Τέχνη μπορεί να ανασυνθέσει αυτό που στη ζωή μας διέφυγε και ευτυχής όποιος μπορεί να ρεμβάσει την χαμένη Ομορφιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου