ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΕΤΣΑ «Όλα τα χαμένα»

Ένα χρόνο μετά τη νουβέλα «Θυμάμαι» (Πόλις) επανέρχεται η Βασιλική Πέτσα (1983) με μία συλλογή διηγημάτων αρκετά κοντά στην θεματική της νουβέλας. Οι ήρωες των διηγημάτων, πρωτίστως άνθρωποι της πόλης αλλά και μιας πιο αστικής γεωγραφικής επικράτειας είναι φορείς κάθε λογής δυσλειτουργιών. Σωματικών, συναισθηματικών, επικοινωνιακών. Μοιάζουν εγκλωβισμένοι στα σώματα και στα μυαλά τους, πειραγμένοι, σε αδιέξοδο αλλά και έχοντας τις εμμονές των πιο λανθασμένων διεξόδων. Από τα οκτώ διηγήματα διακρίνω δύο κορυφαία το «Σετ ραπτικής» και το «Για την ψυχή της μάνας μου».

            Γενικά σε όλα τα διηγήματα η αφηγηματική φωνή ταυτίζεται με το διαταραγμένο ή αποσπασματικό σε σκέψη εγώ και ουδέποτε ακολουθεί μια τριτοπρόσωπη ή σε πρώτο πρόσωπο στρωτή αφήγηση. Η συγγραφέας  εγκαθίσταται στο μυαλό και στην ψυχή των χαρακτήρων και εγκλωβίζεται μαζί τους-μερικές φορές εις βάρος μιας «εύκολης ανάγνωσης». Ωστόσο μια δεύτερη ανάγνωση φωτίζει το κείμενο και αποκαθιστά τις ρωγμές και τις νοηματικές εκλείψεις που αντηχούσαν την κοινωνική και ψυχολογική τους διάσπαση. Με μια ποιητική χροιά επαναχρωματίζεται αυτό που φάνταζε συνειρμικά άδετο.

            Έχω την εντύπωση ότι η Βασιλική Πέτσα θέλησε να διαρρήξει τις ισορροπίες της μικρής φόρμας και μάλιστα με βία και ένταση- ασυνήθιστη για μια νέα συγγραφέα. Μπράβο της σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες συγγραφείς φλερτάρουν με ροζέ αποχρώσεις.  

Το βιβλίο είναι ολοφάνερο ότι εντάσσεται στον ευρύτερο σχεδιασμό της ελληνικής σειράς των εκδόσεων ΠΟΛΙΣ που, ανιχνεύοντας τάσεις και νέους συγγραφείς, θυμίζει τον ΚΕΔΡΟ της μεταπολίτευσης που έδωσε στίγμα και  ώθηση σε μια νέα φουρνιά συγγραφέων. Συγκριτικά μεγέθη και αποτελέσματα ας τα εντοπίσουν οι λογοτεχνικοί ανθολόγοι και οι προσεκτικοί αναγνώστες.