Τα βιβλία είναι για διάβασμα και για δάνεισμα

Επί δέκα χρόνια δούλεψα αποσπασμένος στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών. Δανείζαμε 300-400 βιβλία την ημέρα. Τον Ιούνιο, που έκλειναν τα σχολεία, μέχρι και 600. Το 90% του κοινού ήταν γυναίκες κάθε ηλικίας και μόρφωσης. Το 70% των βιβλίων που επέλεγαν ήταν "γυναικεία" λογοτεχνία.

Με πονούσε να βλέπω το φαινόμενο αυτό αλλά σκεφτόμουν ότι ο αναγνώστης είναι ένα ελεύθερο άτομο που μπορεί να διαβάσει ό,τι θέλει. Όμως μια δημόσια βιβλιοθήκη μπορούσε να επιλέξει αφού είχε συγκεκριμένο ποσό (ελάχιστο) για καινούργια βιβλία. Ωστόσο έπρεπε να έχει κάθε είδους βιβλία. Γι αυτό και με τα λογοτεχνικά σεμινάρια δίναμε την ευκαιρία στον κόσμο να μαθαίνει τι σημαίνει Λογοτεχνία και ποιοι είναι οι άνθρωποί της.

Κατά καιρούς έλεγχα τα παλιά μου βιβλία που είχαν φθαρεί από τους συνεχούς δανεισμούς. Κάθε τόσο έφευγαν και έρχονταν εδώ και είκοσι χρόνια. Κάθε σφραγίδα επιστροφής του δανεισμού ένα χαμόγελο. Η Βιβλιοθήκη είναι η ΜΝΗΜΗ του συγγραφέα, είναι το ΙΕΡΟ του καταφύγιο. Εκεί δεν ξεχνιούνται τα βιβλία, εκεί έχουν διάρκεια. Και κάθε φορά που έλειπαν τα βιβλία μου από τα ράφια αναρωτιόμουν με συγκίνηση σε ποια χέρια βρισκόταν, με ποια σκέψη αναμετριόντουσαν.

Θα θεωρούσα ταπεινωτικό να μην υπήρχα σε μια βιβλιοθήκη και ακόμη πιο χειρότερο να μην με δανείζονταν. Αυτά για όσους αγαπάνε την γραφή, την λογοτεχνία, τους αναγνώστες. Όλα τα άλλα που ακούγονται αυτή την εποχή είναι ανάξια να σχολιαστούν γιατί όσοι/ες τα λένε δεν έχουν καταλάβει τίποτε από την σιωπή και την ευλάβεια της σχέσης ανάμεσα σε συγγραφέα και αναγνώστη και ότι αυτή η σχέση δεν ξεπληρώνεται ούτε εξαγοράζεται.