Διηγήματα για την κρίση

	Το αποτύπωμα της κρίσης: Αλλάζουν οι Έλληνες; επιμέλεια: Ελένη Μπούρα, Μικέλα Χαρτουλάρη

Συγγραφείς της παλαιότερης και της νεότερης γενιάς που ζουν εντός και εκτός Ελλάδας:

Κώστας Ακρίβος, Χρήστος Αστερίου, Βασίλης Γκουρογιάννης, Θόδωρος Γρηγοριάδης, Νίκος Δαββέτας, Άντζελα Δημητρακάκη, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Τάσος Καλούτσας, Κώστας Κατσουλάρης, Λένα Κιτσοπούλου, Νίκος Κουνενής, Πέτρος Μάρκαρης, Μιχάλης Μοδινός, Σοφία Νικολαΐδου, Χρήστος Οικονόμου, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Κάλλια Παπαδάκη, Γιώργος Συμπάρδης, Έρση Σωτηροπούλου, Σώτη Τριανταφύλλου, Χρήστος Χρυσόπουλος

γράφουν από μια ιστορία, με αφετηρία δέκα σημαντικές κοινωνικές-πολιτικές-πολιτισμικές συνέπειες της Κρίσης:

1.Το νέο προλεταριάτο 2.Οι νέες συλλογικότητες 3.Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού 4.Η απομυθοποίηση της Ευρώπης 5.Η εκδίκηση της φύσης. Κερδοσκοπία – Απληστία 6.Το μεταναστευτικό και η επανεξέταση του ποιος είναι Έλληνας 7.Η νέα αρχή με την έξοδο προς την περιφέρεια 8.Οι επαφές «τρίτου τύπου» με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης 9.Η σύγκρουση των νοοτροπιών. Tα νέα ήθη – Oι νέες αξίες 10.Η υπαρξιακή αλλοτρίωση. Οι επιπτώσεις της οικονομικής – ηθικής κρίσης στις συμπεριφορές

Θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε σε ιστορίες το λογοτεχνικό αποτύπωμα της ελληνικής επικαιρότητας.

Συμμετοχή μου με το διήγημα "Ο ξένος που έφυγε" δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino  την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου. Απόσπασμα:

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Ο ξένος που έφυγε


Όταν ξεκίνησα να φύγω από το σπίτι, ονομαζόμουν Ταρίκ. Ήμουν 19 χρονών και σπούδαζα στο τρίτο έτος του Πανεπιστημίου της Σουλεϊμανίγια. Αν τελείωνα και το τέταρτο, θα γινόμουν καθηγητής φυσικής ή πληροφορικής. Μέχρι τότε είχα ταξιδέψει από την Βαγδάτη στο χωριό του παππού μου· πιο μικρός θυμάμαι ένα στρατόπεδο που καταφύγαμε στα σύνορα με το Ιράν, τότε που μας κυνηγούσε ο Σαντάμ. Έφυγα παράνομα μέσα από τα ψηλά βουνά, κουβαλώντας σαράντα κιλά σάκο στην πλάτη. Η μάνα μου πίσω πνιγόταν στο κλάμα, ήμουν ο μεγαλύτερος από οκτώ παιδιά, είχα πια υποχρέωση να τα καταφέρω και να γυρίσω -αν ξαναγύριζα ποτέ- πετυχημένος.
       
        Στα ανηφορικά μονοπάτια λαχανιάζαμε. Μπήκαμε στην Τουρκία από μια ψηλή οροσειρά. Στην κορυφή του βουνού έπιασε τρομερή βροχή. Χαμηλά ήταν καλοκαίρι, εκεί πάνω τουρτουρίζαμε. Μουσκέψαμε μέχρι το κόκαλο. Μόλις πήρε να χαράζει κάποιος είδε μια τουρκική περιπολία να σκαρφαλώνει. Τρέξαμε στα φαράγγια να κρυφτούμε. Πολλοί έχασαν τον σάκο τους. Ήμασταν πια μέσα σε ξένη χώρα. Ύστερα μαζευτήκαμε και με ένα φορτηγό, γεμάτο εμπόρευμα, στριμωχτήκαμε κάτω από την καυτή τέντα. Στερεωμένοι με σχοινιά. Ώρες σκεπασμένοι, ο ένας πάνω στο κορμί του άλλου. 

Ξαφνικά, μας πέταξαν στο φως. Νόμισα ότι η γη ήταν μόνον φως, τόσο θαμπωθήκαμε. Είδα μια μπλε θάλασσα, δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου πέλαγος. Κρυφτήκαμε πίσω από τις πυκνές καλαμιές. Κάποιοι λέγανε ότι οι αρχαίοι Πέρσες είχανε φτάσει ως εδώ και πολέμησαν με τα καράβια τους. Περιμέναμε ώρες, μέρες, μέρες… Τελικά μας έβαλαν σε μια στενή βάρκα, παστωμένους σαν σαρδέλες. Μόλις δέκα εκατοστά από τα μάτια μου τα σανίδια. Ακίνητοι, αμίλητοι. 
Κάποιος έλεγε ότι ήμασταν στο Αιγαίο. Μου φάνηκαν ατέλειωτες οι ώρες που πλέαμε και ξερνούσαμε κολλημένοι στο στενό αμπάρι. Τελικά, βγήκαμε στη στεριά και ένα φορτηγό μας έφερε στην Αθήνα, στο Αιγάλεω. Μας κλείσανε σε ένα σκοτεινό υπόγειο μέχρι να πληρώσουν οι δικοί μας. Και την τρίτη μέρα ξαναβγήκαμε στο φως που ήταν λαμπερό σαν εκείνο της πατρίδας μου.