Γράφει σε ανάρτηση ο επίκουρος καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας ΑΠΘ Τάσος Καπλάνης μια μέρα πριν την συζήτηση στην Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή στις 9μμ στο Φιλολογικό Καφενείο, Περίπτερο 13¨
"Υπήρχε άραγε queer πριν το queer; Πολύ μεγάλο θέμα, αλλά αν υπήρχε, τότε η επιτομή του είναι ο Dr. Frank'n'Furter (Tim Curry) από το Rocky Horror Picture Show του 1975, η sweet transvestite from trans-sexual Trans-sylvania:
https://www.youtube.com/watch?v=KQRjhZyXJFg
Αλλά πάλι μιλάμε για τα 1970s: την εποχή του Παζολίνι, του Ντέρεκ Τζάρμαν, της Λίντα Λάβλεϊς από το Βαθύ Λαρύγγι που είχε την κλειτορίδα στο λαιμό της (!). Αχ αυτά τα 70s (φυσικά όχι τυχαία το Παρτάλι διαδραματίζεται στα 1970s). Και τι ωραία και αποτελεσματικά που τα ρούφηξαν και τα απονεύρωσαν τα 1980s...
To ενδιαφέρον με το queer στα 1990s πια είναι ότι δεν ονειρεύεται πλέον μια επανάσταση (το έχουμε ξαναδεί το έργο και την κατάληξή του...), δεν αμφισβητεί το θέαμα και την κοινωνία του θεάματος, όπως έκαναν οι καταστασιακοί το Μάη του 68, αυτοσυστήνεται ως θέαμα αμφισβήτησης και, πολιτικά, στην Αμερική τουλάχιστον, γίνεται έτσι πολύ πιο αποτελεσματικό. Φυσικά όχι χωρίς αντιστάσεις. Οι στρατηγικές πολλές και συχνά καταστασιακές: σκάνδαλα, δημόσιο outing (που καταλήγει συχνά σε φυλλάδες και "μεσημεριανάδικα"), ανοιχτή προβολή και δημόσια συζήτηση, που όμως δεν ταρακουνάει τα θεμέλια της ετεροφυλόφιλης καπιταλιστικής κανονικότητας. Απλά διεκδικεί το δικαίωμα της ύπαρξής του, στο φως, όχι στο σκοτάδι.
Σε μας έρχεται, ώριμο και αγαπησιάρικο, το 2001 με το Παρτάλι του Γρηγοριάδη και το 2009 με τη Στρέλλα του Κούτρα στο σινεμά. Το σημαντικότερο στοιχείο και των 2 δεν είναι ότι οι κεντρικές πρωταγωνίστριες είναι τρανς (που δεν είναι ούτε λίγο ούτε άσχετο βέβαια): λέω ώριμο και αγαπησιάρικο γιατί έχει ξεπεράσει τον θυμό και την καταγγελτικότητα και προβάλλει την αποδοχή και την αγάπη μέσα από δύσκολες καταστάσεις (στην περίπτωση της Στρέλλας μάλιστα απίθανα δύσκολες!) ως μοναδική και αλίμονο συχνά μόνο πρόσκαιρη διέξοδο της ανθρώπινης κατάστασης από τις μιζέριες της.
Φυσικά, όλα είναι σόου. Διαρκές μάλιστα. Όπως γράφει και ο Μάικ στο ημερολόγιό του μιλώντας για τη Ζωή και τον Μανόλη, που πρωταγωνιστούν στα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας: "Έπειτα, αυτός [ο Μανουήλ] αισθάνεται ότι τελείωσε η ιστορία. Χαχα, επειδή τον έπεισε η Ζωούλα; Ποια ιστορία, Μανουήλ μου; Τώρα αρχίζει το show! Don't dream it, be it!" (με όχι τυχαία αναφορά στο εμβληματικό τραγούδι του Rocky Horror):
https://www.youtube.com/watch?v=lEYjZL7WWKc
Και η ιστορία συνεχίζεται κάπως και στα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, που πέρα από την ακτινογραφία της ελληνικής επαρχίας στα 1980s και της αθηναϊκής πρωτεύουσας στα 1990s, προσφέρουν αγάπη και αποδοχή για την Ζωή και τον Μανόλη, με τα ελλείμματα και τις διαψεύσεις τους (κυρίως με αυτά). Δεν είμαστε υπεράνθρωποι, δεν είμαστε τέλειες/οι, δεν είμαστε καν (πετυχημένες/οι) επαναστάτριες/άτες, ακόμη κι αν προσπαθούμε, τι να κάνουμε; Όμως αυτές/οί είμαστε, αποδεχτείτε το κι αν μπορείτε αγαπήστε μας (κι αν δεν μπορείτε, χεστήκαμε, θα την βρούμε κάπως την άκρη!). Πράγμα που ισχύει για όλες και όλους μας!
:)
"Υπήρχε άραγε queer πριν το queer; Πολύ μεγάλο θέμα, αλλά αν υπήρχε, τότε η επιτομή του είναι ο Dr. Frank'n'Furter (Tim Curry) από το Rocky Horror Picture Show του 1975, η sweet transvestite from trans-sexual Trans-sylvania:
https://www.youtube.com/watch?v=KQRjhZyXJFg
Αλλά πάλι μιλάμε για τα 1970s: την εποχή του Παζολίνι, του Ντέρεκ Τζάρμαν, της Λίντα Λάβλεϊς από το Βαθύ Λαρύγγι που είχε την κλειτορίδα στο λαιμό της (!). Αχ αυτά τα 70s (φυσικά όχι τυχαία το Παρτάλι διαδραματίζεται στα 1970s). Και τι ωραία και αποτελεσματικά που τα ρούφηξαν και τα απονεύρωσαν τα 1980s...
To ενδιαφέρον με το queer στα 1990s πια είναι ότι δεν ονειρεύεται πλέον μια επανάσταση (το έχουμε ξαναδεί το έργο και την κατάληξή του...), δεν αμφισβητεί το θέαμα και την κοινωνία του θεάματος, όπως έκαναν οι καταστασιακοί το Μάη του 68, αυτοσυστήνεται ως θέαμα αμφισβήτησης και, πολιτικά, στην Αμερική τουλάχιστον, γίνεται έτσι πολύ πιο αποτελεσματικό. Φυσικά όχι χωρίς αντιστάσεις. Οι στρατηγικές πολλές και συχνά καταστασιακές: σκάνδαλα, δημόσιο outing (που καταλήγει συχνά σε φυλλάδες και "μεσημεριανάδικα"), ανοιχτή προβολή και δημόσια συζήτηση, που όμως δεν ταρακουνάει τα θεμέλια της ετεροφυλόφιλης καπιταλιστικής κανονικότητας. Απλά διεκδικεί το δικαίωμα της ύπαρξής του, στο φως, όχι στο σκοτάδι.
Σε μας έρχεται, ώριμο και αγαπησιάρικο, το 2001 με το Παρτάλι του Γρηγοριάδη και το 2009 με τη Στρέλλα του Κούτρα στο σινεμά. Το σημαντικότερο στοιχείο και των 2 δεν είναι ότι οι κεντρικές πρωταγωνίστριες είναι τρανς (που δεν είναι ούτε λίγο ούτε άσχετο βέβαια): λέω ώριμο και αγαπησιάρικο γιατί έχει ξεπεράσει τον θυμό και την καταγγελτικότητα και προβάλλει την αποδοχή και την αγάπη μέσα από δύσκολες καταστάσεις (στην περίπτωση της Στρέλλας μάλιστα απίθανα δύσκολες!) ως μοναδική και αλίμονο συχνά μόνο πρόσκαιρη διέξοδο της ανθρώπινης κατάστασης από τις μιζέριες της.
Φυσικά, όλα είναι σόου. Διαρκές μάλιστα. Όπως γράφει και ο Μάικ στο ημερολόγιό του μιλώντας για τη Ζωή και τον Μανόλη, που πρωταγωνιστούν στα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας: "Έπειτα, αυτός [ο Μανουήλ] αισθάνεται ότι τελείωσε η ιστορία. Χαχα, επειδή τον έπεισε η Ζωούλα; Ποια ιστορία, Μανουήλ μου; Τώρα αρχίζει το show! Don't dream it, be it!" (με όχι τυχαία αναφορά στο εμβληματικό τραγούδι του Rocky Horror):
https://www.youtube.com/watch?v=lEYjZL7WWKc
Και η ιστορία συνεχίζεται κάπως και στα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, που πέρα από την ακτινογραφία της ελληνικής επαρχίας στα 1980s και της αθηναϊκής πρωτεύουσας στα 1990s, προσφέρουν αγάπη και αποδοχή για την Ζωή και τον Μανόλη, με τα ελλείμματα και τις διαψεύσεις τους (κυρίως με αυτά). Δεν είμαστε υπεράνθρωποι, δεν είμαστε τέλειες/οι, δεν είμαστε καν (πετυχημένες/οι) επαναστάτριες/άτες, ακόμη κι αν προσπαθούμε, τι να κάνουμε; Όμως αυτές/οί είμαστε, αποδεχτείτε το κι αν μπορείτε αγαπήστε μας (κι αν δεν μπορείτε, χεστήκαμε, θα την βρούμε κάπως την άκρη!). Πράγμα που ισχύει για όλες και όλους μας!
:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου