100 βιβλία που σημάδεψαν τη ζωή τους και τα δικά μου 10

1. O επιτάφιος θρήνος, Γιώργος Ιωάννου

2. Η καρδιά του σκότους, Τζόζεφ Κόνραντ

3. Βάκχες, Ευριπίδης

4. Ποιήματα, Κ.Π. Καβάφης

5. Oι χτίστες, Γιώργος Χειμωνάς

6. A far cry from Kensington, Μιούριελ Σπαρκ

7. Yπόγειος κόσμος, Ντον Ντε Λίλο

8. Αιχμάλωτος του έρωτα, Ζαν Ζενέ

9. Η χλομή θέα των λόφων, Καζούο Ισιγκούρο

10. Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

Επιπλέον-μετά την ψηφοφορία- μου ζητήθηκε να σχολιάσω γιατί επέλεξα τον Κ.Π. Καβάφη που βρέθηκε τελικά στην κορυφή:

«Ποιήματα» Κ.Π. Καβάφης



Διάβασα τον Καβάφη σαν ένα σύνολο ποίησης, μυθοπλασίας, ιστορίας και ήθους. Εκτίμησα τη γλώσσα του, πρωτίστως, που ελληνίζει χωρίς ποιητικισμούς και λαϊκισμούς, με μια απόσταξη αγγλικής κυριολεξίας. Την διαπολιτισμική ματιά του, τη διαχρονική θεώρηση της ιστορίας χωρίς εμμονές σε τοπικισμούς και οριοθετήσεις, πράγμα που με βοήθησε στα «Νερά της χερσονήσου». Τον ερωτισμό του, με την θλιμμένη συνενοχή, τη σιωπηλή ανάκληση περασμένων σωμάτων, την ανοχύρωτη επιθυμία μακριά από τις «διαγνώσεις» των ερωτικών γκέτο. Στο «Παρτάλι» δύο βασικοί χαρακτήρες μου διαμορφώνονται κοινωνικά, διαβάζοντας ποιήματά του. Στην «Αλούζα» ένα ολόκληρο κίνημα διανοούμενων περιφέρεται στις ερωτικές και ιστορικές καβαφικές τοποθεσίες της μεσογειακής ανατολής, έναν γεωγραφικό χώρο που εξακολουθεί να βαραίνει τις προσωπικές και μυθοπλαστικές περιπλανήσεις μου. Μα πάνω απ’ όλα: η αίσθηση της οικειότητας ότι σου χαρίζεται το έργο ενός μεγάλου δημιουργού κι εσύ το οικειοποιείσαι σαν να αφορά αποκλειστικά και μόνον σένα.


Θεόδωρος Γρηγοριάδης