Γιώργος Ξενάριος «Στην άκρη του κόσμου» (ΚΕΔΡΟΣ)
Σε τρεις αράδες αποκλείεται να συμπεριλάβω όσα αισθάνθηκα από το διάβασμα αυτού του πολύπλοκου κειμένου που είναι μυθιστόρημα, μυθιστορία γραμμένο άλλοτε με ποιητική πρόζα και άλλοτε με σκληρό ρεαλισμό, χρησιμοποιεί πολλά λογοτεχνικά είδη και προσωπεία και επικοινωνεί με παλιότερα και πιο σύγχρονα κείμενα της ελληνικής (και ίσως ξένης) λογοτεχνίας. Ένας εσωτερικός ξεριζωμός μιας πόλης, μια πορεία για την σωτηρία λόγω επιδημίας, βιβλική υποβλητική ατμόσφαιρα, οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου «πεθαίνουν σαν χώρα».
Πρόκειται για ένα βιβλίο φτιαγμένο έτσι ώστε να μην πεις αν σου αρέσει ή όχι παρά μόνον να συζητάς μετά. Αυτό και μόνο το καθιστά το πιο προκλητικό κείμενο που διάβασα από Έλληνες τελευταία κι ας με ταλάνισε μέχρι τέλους.
Ευγενία Μπογιάνου «Κλειστή πόρτα» (ΠΟΛΙΣ)
Διηγήματα κοφτά, ρεαλιστικά, θυμίζοντας Οικονόμου αλλά και Κάρβερ, τρυφερά απελπισμένα, με μια εσωτερική δυναμική. Η Μπογιάνου γράφει λογοτεχνία, προσπερνώντας το φύλο της. Τα διηγήματα έχουν μια παράλληλη δράση και συνέχεια. Είναι όλα πρωτοπρόσωπα και αυτό αποβαίνει μερικές φορές εις βάρος του συνόλου, δίνοντας μια ομοιομορφία ύφους. Εντούτοις το βιβλίο παραμένει ένα διάβασμα δυνατό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου