Λου Ρηντ - Πολ ΄Οστερ συνομιλία

ΛΟΥ ΡΗΝΤ: Μίλαγα ωστόσο τις προάλλες στην Πάτι Σμιθ με αφορμή το θάνατο του Στέρλιγκ Μόρισον από τους “Velvet Underground”, και μου είπε: “Είναι χρέος προς τους εκλοπόντες να διασκεδάζουμε διπλά”. Μ' άρεσε πολύ αυτή η αντίληψη ζωής. Πρόσθεσε πάντως και κάτι ακόμη: “Πρόκειται για οδυνηρό χρέος”.

ΠΟΛ ΟΣΤΕΡ: Κοίταξε, έχουμε και κάποια ηλικία. Μάλλον μας μένουν λιγότερα χρόνια απ' όσα έχουμε ζήσει.

ΛΟΥ ΡΗΝΤ: Έχουμε φτάσει τουλάχιστον στη μέση...

ΠΟΛ ΟΣΤΕΡ: Αρκετοί άνθρωποι που αγαπήσαμε και νοιαστήκαμε γι' αυτούς δεν είναι πια μαζί μας, αλλά τους κουβαλάμε μέσα μας. Καθώς γηράσκεις η ζωή σου γίνεται μια ήσυχη συνομιλία με τους νεκρούς. Το βρίσκω λυπηρό αυτό και ταυτόχρονα εξαιρετικά παρηγορητικό. Γηράσκοντας γίνεσαι όλο και πιο πνευματικό ον. Ζεις με τα φαντάσματα και έχουν ένα χωρό πράγματα να σου πουν. Αν τα ακούσεις προσεκτικά, μαθαίνεις πολλά.

(Από κουβέντα τους στο “Dazed and Confused”, 1996, αναδημοσίευση "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία")