ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Πώς είναι να διαβάζεις στην παραλία συντροφιά με βιβλία που δεν θα δεχόσουν ούτε να τα ξεφυλλίσεις; Και όμως το αποδέχεσαι γιατί από τη μια είναι η δημοκρατία των βιβλίων και από την άλλη η δυναστεία των φίλων. Τρεις είμαστε, χρόνια πολλά φίλοι και κανονίζουμε κάθε καλοκαίρι για δέκα μέρες να τις περνάμε μαζί. Ο ένας οικονομολόγος και με σπουδές κοινωνιολογίας δεν συγκινείται με την «μυθοπλασία», προτιμάει ιστορικές έρευνες, δοκίμια και σοντούκου. Ο δεύτερος, της σόου-μπιζ, διαμεσολαβητής της τηλεόρασης και των διαφημιστών, διαβάζει πολύ και τα πάντα, όμως προτιμάει και τα μαζικά ελληνικά best sellers. Είχε μαζί του ένα ογκώδες τέρας-να το πάρει το ποτάμι-124.000 αντίτυπα μέχρι σήμερα…


Βιβλία που οι αδηφάγοι εκδοτικοί οίκοι τα έμπασαν πλαγίως στο κομψό εκδοτικό παιγνίδι και τα πλασάρουν ως «ελληνική λογοτεχνία», όπως άλλωστε και οι λίστες σοβαρών ελληνικών εφημερίδων. Ο φίλος μου φαινόταν να απολαμβάνει το ανάγνωσμα, λίγο με χιούμορ αλλά και με δηκτικότητα μου τόνισε ότι χρειάζεται να διαβάζει τέτοια βιβλία και για τη δουλειά του.
«Δηλαδή;» ρώτησα αφήνοντας να εξαφανιστεί ο ελέφαντας του Μουρακάμι στην άμμο. «Πρέπει να ξέρω τις τάσεις του κοινού, ειδικά τι προτιμούν οι γυναίκες, σε ένα επίπεδο μας ενδιαφέρουν όλες τους οι τάσεις στην αγορά…»


Πράγματι έλεγε την αλήθεια…Η αγορά και οι αγοραστικές προτιμήσεις. Να που τα «ανώδυνα» γυναικεία μυθιστορήματα επηρεάζουν και τις συνειδήσεις, μεταμορφώνοντας προφανώς και κάποιες εικόνες που αργότερα θα παρελαύνουν στις μικρές οθόνες διαβρώνοντας τις απεγνωσμένες νοικοκυρές με το χρυσό καλάθι. Τη μέρα που τελείωνε το βιβλίο, εγώ αποτέλειωνα το «Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοκ που το βρήκα κάπου καταχωνιασμένο σε κεντρικό βιβλιοπωλείο. Συγκαταλέγεται στα 100 καλύτερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα. Στα χέρια μου κρατούσα ακόμη την πρώτη έκδοση του 1988 στα ελληνικά. Τόσο την τίμησαν στη χώρα μας. Γραμμένο σε πρώτο αντρικό πρόσωπο ένα μυθιστόρημα, ανάσα ζωής και πρόταση ελευθερίας και αποδέσμευσης από την συμβατικότητα, γραμμένο από μια γυναίκα το 1954. Κι αναρωτιέσαι τι συμβαίνει σήμερα με τόσες και τόσες ελληνίδες και εγγλέζες "συγγραφείς" που ξαναγυρνάνε τη γραφή και τις αναγνώστριες στην υποτακτική κουζίνα και τα παρφουμαρισμένα σεντόνια.