Στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών με την οποία συνεργάζομαι για πέμπτη συνεχή χρονιά συνεχίζουμε τα λογοτεχνικά μας σεμινάρια και φέτος καθώς και την Κινηματογραφική Λέσχη «Η λογοτεχνία στην οθόνη».
Πέρυσι τα πήγαμε καλά, 50-60 σταθερά άτομα κάθε φορά, μια ομάδα που διαφοροποιείται από τις ομάδες αναγνώσεις γιατί δεν υποχρεούται να έρχεται διαβασμένος κανένας. Όποιος θέλει έρχεται, όποτε θέλει.
Φεύγοντας έχει μάθει για ένα βιβλίο τα πάντα (;) σε μια ώρα. Αν θέλει το διαβάζει μετά με τον τρόπο του. Πολλοί που το έχουν διαβάσει συμμετέχουν στη συζήτηση μετά. Το κοινό είναι ανοιχτό και καλοπροαίρετο. Μετά όσοι θέλουμε πάμε για τσίπουρα ή ποτά. Κανείς μας δεν το παίζει ξερόλας. Ξεκινάμε από τη βάση ότι ένας απ’ όλους (στην συγκεκριμένη περίπτωση εγώ) «μπορεί κι έχει το χρόνο να διαβάζει περισσότερο και να μεταδίδει τη γνώση στους άλλους».
Είχαμε αρχίσει το 1999 για πρώτη φορά με τους μοντερνιστές (Κόνραντ, Μαν, Γουλφ, Τζόις, Προυστ, Κάφκα). Μόλις χθες σε ένα άρθρο των Times «τα δέκα μυθιστορήματα που πρέπει να αποφύγεις» συμπεριλάμβανε τον «Οδυσσέα» και τον «Χαμένο χρόνο». Ανάμεσά τους κι η «Ιλιάδα». Γελούσα με την ισοπέδωση όλων. Λες να είχα κάνει κι εγώ λάθος επιλογές;
Φέτος σκεφτήκαμε τους αυτούς που θεωρούμε πια κλασικούς. Που να μετράνε και να ξαναδιαβάζονται. Που να ξαναγίνονται συζητήσεις. Αρχίζουμε λοιπόν:
- Μαντάμ Μποβαρύ
- Οι Δαιμονισμένοι
- Λολίτα
Απομένουν άλλοι τέσσερις στον προγραμματισμό και σκέφτηκα να είναι ακόμη εν ζωή. Τους έχω ήδη καταθέσει στη Βιβλιοθήκη.
Εσείς ποιους 4 "κλασικούς" εν ζωή έχετε να προτείνετε;
Ιδού μερικά ονόματα που ήδη προτείνατε και καταχωρώ τους ζωντανούς μόνον.
(Κάποιοι εξ αυτών βρίσκονται ήδη και στη δική μου 4αδα. Αποκαλύψεις όμως στο τέλος του "παιγνιδιού")
Πίντσον (το ουράνιο τόξο της βαρύτητας)
Σαραμάγκου (Περί τυφλότητος)
Φουέντες (ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ)
Σάλιντζερ (ο φύλακας στη σίκαλη)
Tim Robbins
Phillip Roth
Ursulla Le Guen
Douglas Coupland
ζέφρι eugenides (middlesex)
χαρούκι μουρακάμι (το κουρδιστό πουλί)
Αmos oz (ιστορία αγάπης και σκότους)
Τζόναθαν Κοου (Ω τι ωραίο πλιάτσικο)
Πολ Όστερ (Λεβιάθαν)
Τόνι Μόρρισον (Το τραγούδι του Σόλομον)
Ντέιβιντ Λοτζ (Μικρός που είναι ο κόσμος)
Ουελμπέκ
Φιλιπ Ροθ
Σαραμάγκο
Άντγουντ
Ντόρις Λέσσινγκ.
Καλημέρα Θόδωρε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόγραμμα αναγνώσεων της βιβλιοθήκης Σερρών είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Σας ζηλεύω λίγο και για τις συζητήσεις και...για τα τσίπουρα.
Καλή επιτυχία.
Θα πρότεινα :Πίντσον (το ουράνιο τόξο της βαρύτητας) , Σαραμάγκου (Περί τυφλότητος) , Φουέντες (ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ) και φυσικά Σάλιντζερ (ο φύλακας στη σίκαλη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ Δυο-τρεις απ' αυτούς ίσα - ίσα που τους προλαβαίνεις , ο Σάλινζερ είναι σχεδόν 90 χρονών , ο Σαραμάγκου 86 και ο Φουέντες 80 .
Tim Robbins
ΑπάντησηΔιαγραφήPhillip Roth
Ursulla Le Guen
Douglas Coupland
νομίζω ότι αν μη τι άλλο τους κάνεις κλασικούς η επικαιρότητά τους και η σύνδεσή τους με το τώρα (αλλά μάλλον είναι αυτό που θα τους χαντακώσει κιόλας χεχε)
καλημέρα Θ. και μπράβο για την δουλειά που ρίχνεις!
Εύα, καλό φθινόπωρο...θα πρότεινες κάποιον;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαυτίλε, ωραία λίστα, πάντως και μικρότεροι μας κάνουν...
διαβασμένο πρόβατο θα παίξουμε λίγο με την λίστα και θα δούμε ποιοι είχαν κοινούς συγγραφείς.
τζέφρι eugenides το middlesex
ΑπάντησηΔιαγραφήχαρούκι μουρακάμι το κουρδιστό πουλί
άλλοι δε μου ρχονται, αλλά αυτά τα δύο έργα συνοψίζουν νομίζω το κινούμενο, ασταθές εσωτερικό τοπίο των ηρώων της σύγχρονης εποχής.
(φίλιπ ροθ καλή επιλογή επίσης, ίσως και άλαν χόλινχερστ αν δεν φανεί too much για το κοινό της πόλης)
excuse me ξέχασα το best of the best, αυτά παθαίνω όταν σε ένα δευτερόλεπτο σου ζητούν ν αποφασίσεις για τέτοια θέματα, amos oz ιστορία αγάπης και σκότους και γενικότερα ο amos oz για μένα είναι απλά θεός.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Τζόναθαν Κοου (Ω τι ωραίο πλιάτσικο)
ΑπάντησηΔιαγραφή-Πολ Όστερ (Λεβιάθαν)
-Τόνι Μόρρισον (Το τραγούδι του Σόλομον)
-Ντέιβιντ Λοτζ (Μικρός που είναι ο κόσμος)
τέλεια. Αν μη τι άλλο θα βγάλουμε μια δική μας λίστα...πέρα της βιβλιοθήκης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένουμε για σύγχρονους κλασικούς!
Μια Ιρέν Νεμιρόφσκυ μοιάζει να ταιριάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σελίν είναι κάτι σαν όνειρο...
Απ' την άλλη, αναδύεται και ο Κορτάσαρ, αλλά μπορεί να μονομαχήσει με τον Ουελμπέκ ή και τις "Λέξεις" του Σαρτρ.
Να πούμε κι άλλα;
Έλσα Μοράντε, Άνα Ζέγκερς και Αντρέ Ζιντ.
Κούντερα έχετε κάνει, οπότε φεύγει!
Άντε, κι ένας Χάξλεϋ και μια (και μοναδική) Άτγουντ για το τέλος.
[Στην ουσία συμπληρώνω τους υπόλοιπους, με τους οποίους συμφωνώ. Λίγο τον Σαμαράγκου βαριέμαι -συγγνώμη, Ναυτίλε μου-, αλλά κουβαλάει κι ένα Νόμπελ! ;-)]
Αγαπητέ athinakis ... Ο Θεόδωρος μίλησε για κλασικούς εν ζωή .Απ' όσους αναφέρεις μόνον ο Ουέλμπεκ , ο Κούντερα και η Άτγουντ είναι ακόμα μαζί μας. Επειδή θεωρώ κλασικούς αυτούς που έχουν κερδίσει το στοίχημα με το χρόνο , σίγουρα είναι πολύ νωρίς να αποφανθούμε για όλους αυτούς (ειδικά για τον Ουέλμπεκ).Θα συμφωνήσω ότι ρισκάρω με τον Σαραμάγκου (το Nobel μου είναι αδιάφορο) αλλά και με τον Πίντσον . Είμαι όμως σχεδόν βέβαιος για τον Σαλιντζερ και ίσως (με αρκετές επιφυλάξεις) για τον Φουέντες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρόκειται για εν ζωή συγγραφέα, αλλά αν το κλασικό δεν είναι αντίθετο του πρωτοποριακού, τότε στη λίστα θα περιελάμβανα οπωσδήποτε το As I lay dying του Faulker, στην εξαιρετική μετάφραση του Μένη Κουμανταρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι προτάσεις που έχουν γίνει είναι σίγουρα πολύ καλές – νομίζω ότι ‘κλασικούς’ θα αποκαλούσα δίχως ενδοιασμούς τον Ροθ και τον Σαραμάγκο (αλλά τίποτα από όσα έχει γράψει την τελευταία δεκαπενταετία: από τα πρώτα, καλά βιβλία του, στα ελληνικά νομίζω ότι υπάρχει το αγαπημένο μου ‘Η χρονιά του θανάτου του Ρικάρντο Ρέις’).
Συμφωνώ για την Άντγουντ – δεν θα αάφηνα όμως εκτός λίστας σύγχρονων κλασικών την πρώτη περίοδο της Ντόρις Λέσσινγκ.
Ναυτίλε μου, είπα να ξεφύγω λίγο, με αφορμή όσα και όσους διάβασα... Άλλωστε, τι περισσότερο από το "εν ζωή" από τα ίδια τα έργα! Εξάλλου, είπα ότι συμπληρώνω τους υπόλοιπους, με μιαν ένσταση, χιουμοριστική πάντα, για τον Σαμαράγκου που τον βαριέμαι αφόρητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά έχεις δίκιο, όπως και να το κάνουμε!
Μες στο χαμό των κλασικών και των "κλασικών", έριξα μια ματιά στα αγαπημένα της βιβλιοθήκης και παρέλειψα το "εν ζωή"...
Καλησπέρα και μαζί καλημέρα!
dearest theo,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρω και αγαλλιώ που μες στους προτεινόμενους κλασικούς είδα να πέφτουν τρία λατρευτά ονόματα – ναμπόκοφ, φώκνερ, σάλιντζερ΄ συγγραφείς που χρήζουν (απελπισμένα) επαναπροσέγγισης, μιας κι έχουν σε μεγάλο βαθμό πολτοποιηθεί στο συλλογικό ελληνικό αισθητήριο εξαιτίας ορισμένων αλγεινών τους μεταφράσεων. (και στην περίπτωση του σάλιντζερ, ας πέσει το βάρος στα διηγήματά του, συγκεντρωμένα κι αδέσποτα, που είναι εξίσου [αν όχι περισσότερο] συγκλονιστικά απ’ το πασίγνωστο μυθιστόρημά του).
Έναν Philip Roth, παρακαλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήκ.Γεωργιάδη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως πρέπει να συμπεριλάβετε και τον Ernesto Sabato;
Σας χαιρετίζω!