Ξε-χα (σ)- μένοι συγγραφείς

Κατά διαστήματα περιφέρομαι ανάμεσα στα ράφια της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών και αρπάζω ένα βιβλίο τυχαία. Ούτως ή άλλως η βιβλιομανία μου χρειάζεται την αφή βιβλίων, μιας και δεν μου αρκεί η επαφή κατ’ οίκον.
Σήμερα είναι η μέρα της Πόπης Γερωνυμάκη.
«Μωρό μου» λέγεται το μυθιστόρημα. Εκδότης ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ ΛΙΒΑΝΗΣ , 1983. Το όνομά της το είχα ακούσει και τη δεκαετία του ’80. Δεν υπάρχει βιογραφικό, μόνον μια καλοστημένη φωτογραφία, αναγράφονται τα προηγούμενα έργα της:
«Δε βγαίνει τίποτα» (Εξάντας 1980), «Ακόμα και το σλιπ σ’ ένα πακέτο ντάνχιλ» (Εξάντας 1982).
258 πυκνογραμμένες σελίδες, διαφορετικές ιστορίες, διαβάζω μερικές, ξεφυλλίζω τις υπόλοιπες.

1. Γιατί χάθηκε (;)αυτή η συγγραφέας; Δείχνει απόλυτα μοντέρνα για την εποχή της, λίγο το ξεθώριασμα στην ανατρεπτική και ενίοτε σουρεαλιστική γλώσσα, εμφανώς πολυφωνική κάθε ενότητα, άνετα θα μπορούσε να σταθεί και σήμερα λογοτεχνικά αλλά φοβάμαι όχι απέναντι στο «γυναικείο κοινό». Έγραφε έχοντας στο μυαλό της την λογοτεχνία και όχι το φύλο της.

2. Για όσους όμως προσέρχονται στη βιβλιοθήκη –εδώ- το βιβλίο δεν θεωρείται «χαμένο». Από το 1984 βρίσκεται σε διαρκή δανεισμό, ενώ το 2008 και μέχρι στιγμής έχει φύγει ήδη τέσσερις φορές και - υπόψη - ότι μπορεί να το κρατήσει κάποιος μέχρι είκοσι μέρες και να ζητήσει άλλες δύο παρατάσεις των δέκα ημερών.

3. Το διαδίκτυο δεν παρέχει καμία πληροφορία σχετικά με την συγγραφέα. Μόνον στον κατάλογο του εκδοτικού οίκου εμφανίζεται το βιβλίο, χωρίς καν εικονίδιο. Πράγμα που σημαίνει ότι τελικά υπάρχουν και συγγραφείς που ανήκουν στην προ- διαδικτύου εποχή, χωρίς καμιά ελπίδα να αναστηθούν εκτός κι αν οι ίδιοι προκαλέσουν πια την εμφάνισή τους.

4. Αν ίσχυε το «Δικαίωμα Δημόσιου Δανεισμού» και στη χώρα μας η συγγραφέας θα ελάμβανε από το δημόσιο μια μικρή αποζημίωση κάθε χρόνο, κάτι που συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αλλά γι’ αυτό θα επανέλθουμε.