πεζογράφοι στην Πάτρα

Η 1η συνάντηση πεζογράφων που έγινε στην Πάτρα, 10-12 Οκτωβρίου, με την πρωτοβουλία του Σύνδεσμου Φιλολόγων Πάτρας, του περιοδικού Διαβάζω και του ηλεκτρονικού περιοδικού Διαπολιτισμός, ήταν μια ζεστή και πετυχημένη πρωτοβουλία αφού ποτέ ξανά δεν βρέθηκαν τόσοι συγγραφείς κάθε γενιάς και μαζί και οι κριτικοί και οι φιλόλογοι της πόλης. Ακούστηκαν διάφορες απόψεις πάνω σε ζητήματα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας και είναι αλήθεια ότι η «ελληνικότητα» υπερίσχυσε ίσως της παγκοσμιότητας της γραφής.

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων τιμήθηκε η συγγραφέας Μάρω Δούκα. Για το έργο της μίλησε ο Κώστας Κατσουλάρης ενώ έκανε μια ουσιαστική παρέμβαση η Ρέα Γαλανάκη. Ίσως η «συνάντηση» των δύο γυναικών συγγραφέων ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς καθώς η Γαλανάκη αναφέρθηκε στην συνάδελφό της με λόγια που σπανίζουν στο συνάφι των λογοτεχνών.


Όταν πήρε τον λόγο η ίδια η Μάρω Δούκα απέδειξε γιατί ίσως είναι η τελευταία των «συγγραφέων της παλιάς καλής κοπής». Μίλησε λιτά, χωρίς έπαρση, ανθρώπινη μέχρι τέλους, με μοναδικές αγωνίες για τη φόρμα και το περιεχόμενο της γραφής της. Παρά τις επιτυχίες που γνώρισε κι ας μην τις κυνήγησε παραμένει με τις ίδιες πρωτόγνωρες αγωνίες που είχε από την στιγμή που άρχισε να γράφει. Έχοντας δασκάλους στα πρώτα της βήματα τον Στρατή Τσίρκα, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Αντρέας Φραγκιά ήταν επόμενο να προβληματίζεται για το «εργαστήρι» της. Υπόδειγμα λοιπόν γυναίκας συγγραφέως που ωριμάζει δηλώνοντας ενώπιον του κοινού την ηλικία της, με τα γοητευτικά σημάδια της ηλικίας πάνω της, αφήνει πίσω της πολλές ομόφυλές της που νομίζουν ότι είναι συγγραφείς επειδή βρέθηκε κάποιος να εκδώσει τα κακοζυμωμένα τσουρέκια τους.

Όμως το μεγάλο κέρδος της συνάντησης ήταν ο φιλικός τόνος, η λαμπερή και ολοζώντανη Πάτρα, οι ταβέρνες και τα τραγούδια που ακούστηκαν μετά το τέλος της βραδιάς. Επιτέλους μπορεί μια λογοτεχνική σύναξη να διαθέτει και ξεφάντωμα και σε αυτό συνέβαλαν οι παρέες των διοργανωτών παρασύροντας και τα πάνελ των συγκρατημένων φιλοξενούμενων.

Ο Κώστας Ακρίβος παρουσίασε τους «Χάρτες». Τον ευχαριστώ δημοσίως, τίποτε δεν είναι αυτονόητο ώστε να μας «χαρίζεται». Ειδικά ό,τι αφορά τα «γράμματα» που στις μέρες μας κινδυνεύουν περισσότερο και από τις καταθέσεις των τραπεζών.