Διάβασα και γοητεύτηκα:
- Ρέυ Μπράντμπερυ - Κρασί απο πικραλίδα
- Ερικ-Εμμανουέλ Σμιτ - Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου
- Αντριου Ο'Χάγκαν - Να ΄σαι κοντά μου
- Κόρμακ ΜακΑρθυ - Ο δρόμος
- Ντάνιελ Κέλμαν - Η μέτρηση του κόσμου
- Ντάνιελ Κέλμαν - Εγώ και ο Καμίνσκι
- Ντοστογιέφσκι - Η ήμερη
- Μπρους Τσάτγουιν - Ουτς
- Τζόναθαν Κόου - Σαν τη βροχή πριν πέσει
- Αρτούρο Περεθ-Ρεβερτε - Ο ζωγράφος των μαχών
- Ίαν Μακ Γιούαν - Άμστερνταμ
- Ίαν Μακ Γιούαν - Στην ακτή
- Jasper Fforde - Η υπόθεση Τζεην Έυρ
- Έλια Μπαρθέλο - Το μυστικό του χρυσοχόου
- David Sedaris - Γυμνός
- Αν Ενράιτ - Η συγκέντρωση
- Χοσέ Κάρλος Σομόθα - Γράμματα ενός ασήμαντου δολοφόνου
- Κική Δημουλά - Εκτός σχεδίου
- Συλλογή - Η Αθήνα τη νύχτα
- Γιαν Χένρικ Σβαν - Οι περιπλανώμενοι
- Λούντβιχ Τηκ - Ο ξανθός ΄Εκμπερτ
- Κλάους Μαν - Λούντβιχ
- Σωλ Μπέλοου - Άδραξε τη μερα
- Μαριάννα Κορομηλά - Η Μαρία των Μογγόλων
- Ζέιντι Σμιθ - Συλλέκτης αυτόγραφων
- Ντέιβιντ Λοτζ - Μικρός που είναι ο κόσμος, Μικρές πικρές αλήθειες, Θεραπεία, Νέα από τον παράδεισο
- Ιζαμπέλ Αλιέντε - Όλες οι μέρες
- Αλεσάντρο Μπαρίκο - Ιστορία σαν παραμύθι
- Λένος Χρηστίδης - Μονολογκ
- Ανδρέας Μήτσου - Ο κύριος Επισκοπάκης
- Μισέλ Φάις - Το μέλι και η στάχτη του Θεού
- Δημήτρης Χατζής - Το τέλος της μικρής μας πόλης
- Νίκος Καββαδίας - Η βάρδια
- Γιάννης Ξανθούλης - Η εποχή των καφέδων
- Μένης Κουμανταρέας - Σεραφείμ και Χερουβείμ
- Νίκος Χουλιαράς - Το μπακακόκ
- Ραιημόν Κενώ - Η Ζαζί στο μετρό
θα ακολουθήσουν και άλλοι φίλοι/ες με τις δικές τους λίστες. Παραλείπονται -αυτονόητατα- δικά μου βιβλία που ορισμένοι τα διαβάζουν κατευθείαν και από το χειρόγραφο.
Οι φίλοι βιβλιο-bloggers μένουν εκτός, εκτός και πολύ καλοί φίλοι που δεν διαβάζουν καθόλου.
Είναι τόσο υποκειμενικό, το μ αρέσει δεν μ αρέσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ γοητεύτηκα προσφάτως από το The Dharma Bums, του Κέρουακ που διάβασα στα Αγγλικά.
Με γοήτευσe γιατί κατανόησα πόσο μεγάλο λάθος έκανε ο Καπότε που έλεγε ότι ο Κέρουακ, είναι δακτυλογράφος.
Ο Jack ήταν πιανίστας, κι εσύ Καπότε τον πυροβολείς!
Ο Κεροuακ μιμούνταν τους ρυθμικούς αυτοσχεδιασμούς της τζαζ. Κι αυτό ήταν αδύνατο να το καταλάβω, μέσα από τις ελληνικές μεταφράσεις.
Μονάχα ο Λειβαδάς (από όσες είχα διαβάσει) προσπάθησε να ακολουθήσει πιστά το «σαξόφωνο»
Επίσης συνέλαβα σχέσεις με τις ρύμες της hip-hop... και ψάρωσα.
Αυτά...