Μετά το τέλος της 12ωρης παράστασης (με τα διαλείμματα), οι θεατές που δεν είχαν εγκαταλείψει το κατάμεστο θέατρο στην Πειραιώς 260, χειροκροτούσαν επευφημώντας επί ένα τέταρτο τους τριάντα ηθοποιούς που ερμήνευσαν τους χαρακτήρες από τους ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥΣ του Ντοστογιέφσκι. Μπήκαμε το πρωί στις 11 και βγήκαμε δακρυσμένοι στις 11 το βράδυ. Δεν θα μιλήσω για τα επιμέρους σημεία της συγκλονιστικής παράστασης που στηριζόταν κυριολεκτικά στους θαυμάσιους Ιταλούς ηθοποιούς, καθοδηγούμενους από τον Πήτερ Στάιν ο οποίος αποφάσισε να κάνει μόνος του την διασκευή μολονότι υπήρχε μια παλιότερη, εκείνη του Αλμπέρ Καμύ (1959) σε τρεις πράξεις. Ομολογουμένως μετέφερε πιστά το έργο γι΄αυτό άλλωστε η διάρκειά του ξεπέρασε τις οκτώμιση ώρες. Πολλοί περιμέναμε τον ίδιο τον Πήτερ Στάιν να παίξει τον ρόλο του καλόγερου/εξομολογητή αλλά έπαιξε μόνον η γυναίκα του η Ιταλίδα Μανταλένα Γκρίπα.
Είχα την αίσθηση ότι συμμετείχα σε μια μεγάλη αγρύπνια κι ας ήταν ημέρα το μεγαλύτερο μέρος του έργου (μια χαρά παίζονται τα έργα και με το φυσικό φως), είχα την αίσθηση ότι είδα κάτι που μάλλον δύσκολα μπορεί να το δει κανείς δυο φορές στη ζωή του. Μολονότι το έργο μου ήταν γνωστότατο επειδή το παρουσίασα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Σερρών το 2008, παρά το γεγονός ότι παρακολούθησα πρόσφατα στο αγαπημένο μου CINE + την μεταφορά των Δαιμονισμένων από τον Αντρέι Βάιντα (1988) σε μια ταινία η θεατρική διασκευή με κράτησε στην ίδια αγωνία, με τις ίδιες σκέψεις και μεταβιβάσεις νοημάτων ανάμεσα στην σκηνή και στο μυαλό. Για να μη θυμήσουμε ότι ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ και ο Αντρέι Ζουλάφσκι επίσης επηρεάστηκαν από το θέμα του μυθιστορήματος.
Το μυθιστόρημα ζωντάνεψε εκεί μπροστά στα μάτια μας και το χειροκρότημα πήγαινε εκεί: στη δύναμη της λογοτεχνίας, στο κλασικό έργο, στον μεγάλο δημιουργό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου