20 χρόνια βιβλία

μια σύντομη ανασκόπηση

1990-2010

ε΄ μέρος

Η «Αλούζα, χίλιοι κι ένας εραστές» (2005) είναι το πιο αθηναϊκό μου μυθιστόρημα, διαδραματίζεται στην περιοχή Κεραμικού, στις αρχές της αναδύσής της ως νέο Soho της πρωτεύουσας. Στην πραγματικότητα όμως η Αλούζα είναι η ανατολίτικη εκδοχή της Αθήνας. Το βιβλίο προέκυψε από τα ταξίδια μου στη Μέση Ανατολή και ειδικά στην Τυνησία όπου περνούσα τα καλοκαίρια μου. Είδα παρόμοιες καταστάσεις, μια ελληνιστική ανάμνηση και μια καβαφική περιδιάβαση τόπων και αισθήσεων. Ο τίτλος τρόμαξε τους πιο διανοούμενους αναγνώστες μου, πίστεψαν ότι έγερνε στο εξωτικό: ήταν μια ανατροπή του οριενταλιστικού μοντέλου κι ο τρόπος γραφής δοκιμαζόταν συνεχώς με αλλαγές ύφους και εστίασης χαρακτήρων.

«Οι χάρτες» (2007) αποτελούνται από 70 μικρές ιστορίες χαρτογραφημένες σε τέσσερις ενότητες. Πολλή δουλειά ώστε να ζυγίζονται σε λέξεις και να έχουν διαφορετικό ύφος. Αρκετά διηγήματα ανεξάρτητα μεταφράζονται σε άλλες συλλογές ή μου τα ζητάνε και φιλόλογοι για να τα διδάξουν σε τάξεις.

«Δεύτερη γέννα» ένας μονόλογος μιας μάνας σε οριακά υπαρξιακά και συναισθηματικά αδιέξοδα. Νουβέλα, δουλεύτηκε πάνω στην αφαίρεση και στον υπαινιγμό, στο κενό της μνήμης. Μου είπε μια κυρία του εκδοτικού χώρου με πείρα. «Τέτοιο ωραίο θέμα, τόσο δυνατός χαρακτήρας της μάνας, γιατί δεν το έκανες μυθιστόρημα;» Στον ελληνικό εκδοτικό χώρο θεωρείται «αυτοκτονία» να εκδίδεις διηγήματα ή νουβέλες!!!

Της απάντησα επειδή αυτό τον όγκο επέβαλε το υλικό.

Η «Δεύτερη γέννα» (2009) παίχτηκε ως θεατρικός μονόλογος στο Φεστιβάλ Φιλίππων Καβάλας 2009 με πρωταγωνίστρια την Φιλαρέτη Κομνηνού και σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη. Ίσως ξαναπαιχτεί και το φετινό χειμώνα.

Τα διηγήματα και η νουβέλα δεν αποτέλεσαν εξαίρεση στο γράψιμό μου. Συνεχίζω να παράγω όλα τα είδη. Ανάμεσα στα εκδοθέντα βιβλία υπάρχουν άπειρα σχέδια και ανέκδοτα κείμενα, ημερολόγια, πειραματισμοί.

Το γράψιμο δεν αρχίζει ξαφνικά, ούτε διακόπτεται ούτε έρχεται ως επιφώτιση. Δεν είναι χόμπι, λίγο γραψιματάκι, λίγο σεμινάριο, βραβειάκι, επετηρίδα. .

Το γράψιμο είτε το έχεις είτε όχι. Πέρα από το καλό ή το κακό. Είσαι μέσα σε αυτό. Από το πρωί ως το βράδυ. Δεν το διαλαλείς, στερείσαι παρέες, χρήσιμες δημόσιες σχέσεις επειδή ακόμη κι αν δεν γράφεις, πρέπει να διαβάσεις. Το γράψιμο δεν είναι καλολογία, λογοτεχνία, επίδειξη γραφής και προβολής του εγώ, είναι προσωπική εμπλοκή, νεύρωση.

Αν αυτό συμπίπτει με τις ανάγκες των αναγνωστών καλώς. Αν εμπίπτει στον λογοτεχνικό κανόνα που συνεχίζεται ακόμα πιο καλά. Αν όχι, απομακρύνεσαι από τους πολλούς και αράζεις.

Γράφω από δεκατεσσάρων ετών συνειδητά άσχετα αν εξέδωσα βιβλίο στα τριανταπέντε. Δεκάδες τόμοι. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν σταματήσω να εκδίδω επειδή βαρέθηκα στις διαδικασίες δεν θα σταματήσω να γράφω.

Στο επόμενο:

2010 «Ο παλαιστής και ο δερβίσης»