Μια βόλτα δυτικά της Ομόνοιας όπου εντοπίζω το σπίτι όπου διέμενα ως ναύτης τη δεκαετία του ογδόντα και αποτέλεσε υλικό στο μυθιστόρημα "ο ναύτης" το 1993.
"Κατά την έξοδό μου ανακάλυπτα την Αθήνα. Άρχιζα από την Ομόνοια και κατέληγα στην Πλάκα. Η στολή, μέσα στην ίδια μου τη χώρα, ήταν ένα μειονέκτημα. Ένα άλλος ναύτης, από τον Βόλο, μου μίλησε για κάποια φθηνά δωμάτια, κάπου στη Φυλής, σε παλιά αρχοντικά σπίτια. Εκεί έμεναν και δούλευαν “γυναίκες”. Οι υπόλοιποι όροφοι νοικιάζονταν σε στρατεύσιμους όλων των σωμάτων. Ο ναύτης αυτός θα άλλαζε χώρο και θα μου έδινε το δικό του δωμάτιο. Χάρηκα στη σκέψη ότι θα έμενα κάπου μόνος. «Όχι ακριβώς μόνος» μου είπε. «Στο διπλανό δωμάτιο θα μένει κι άλλος ένας». Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να τον ακολουθήσω ένα απόγευμα.
..............
Έδωσα τη διεύθυνση του σπιτιού στο καράβι και άρχισα τις διανυκτερεύσεις. Το σπίτι βρισκόταν κάπου στη Φυλής, ένα στενό παρακάτω. Ήταν τρεις όροφοι και το υπόγειο. Στο ισόγειο ήταν το «σπίτι». Έμπαιναν από διαφορετική είσοδο. Εμείς είχαμε μια χαμηλότερη είσοδο, χωρίς λαμπάκι φυσικά.
Δυστυχώς έμενα στο υπόγειο. Ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου ήταν το δωμάτιο της γυναίκας. Το πρώτο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Αφουγκραζόμουν μέχρι να βραδιάσει τα βαριά βήματα των πελατών, τα πόδια της να σέρνονται, και ύστερα άκουγα ολοκάθαρα τα τριξίματα του κρεβατιού. Πενήντα έως εξήντα τριξίματα φορά, και αυτά πολύ γρήγορα. Έπειτα άρχιζε η υποχώρηση. Και των δύο τα βήματα ήταν αργά. Ύστερα έμπαινε ο επόμενος.
Σιγά σιγά συνήθισα. Αγκάλιαζα το μαξιλάρι και κοιμόμουν"
"Κατά την έξοδό μου ανακάλυπτα την Αθήνα. Άρχιζα από την Ομόνοια και κατέληγα στην Πλάκα. Η στολή, μέσα στην ίδια μου τη χώρα, ήταν ένα μειονέκτημα. Ένα άλλος ναύτης, από τον Βόλο, μου μίλησε για κάποια φθηνά δωμάτια, κάπου στη Φυλής, σε παλιά αρχοντικά σπίτια. Εκεί έμεναν και δούλευαν “γυναίκες”. Οι υπόλοιποι όροφοι νοικιάζονταν σε στρατεύσιμους όλων των σωμάτων. Ο ναύτης αυτός θα άλλαζε χώρο και θα μου έδινε το δικό του δωμάτιο. Χάρηκα στη σκέψη ότι θα έμενα κάπου μόνος. «Όχι ακριβώς μόνος» μου είπε. «Στο διπλανό δωμάτιο θα μένει κι άλλος ένας». Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να τον ακολουθήσω ένα απόγευμα.
..............
Έδωσα τη διεύθυνση του σπιτιού στο καράβι και άρχισα τις διανυκτερεύσεις. Το σπίτι βρισκόταν κάπου στη Φυλής, ένα στενό παρακάτω. Ήταν τρεις όροφοι και το υπόγειο. Στο ισόγειο ήταν το «σπίτι». Έμπαιναν από διαφορετική είσοδο. Εμείς είχαμε μια χαμηλότερη είσοδο, χωρίς λαμπάκι φυσικά.
Δυστυχώς έμενα στο υπόγειο. Ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου ήταν το δωμάτιο της γυναίκας. Το πρώτο βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Αφουγκραζόμουν μέχρι να βραδιάσει τα βαριά βήματα των πελατών, τα πόδια της να σέρνονται, και ύστερα άκουγα ολοκάθαρα τα τριξίματα του κρεβατιού. Πενήντα έως εξήντα τριξίματα φορά, και αυτά πολύ γρήγορα. Έπειτα άρχιζε η υποχώρηση. Και των δύο τα βήματα ήταν αργά. Ύστερα έμπαινε ο επόμενος.
Σιγά σιγά συνήθισα. Αγκάλιαζα το μαξιλάρι και κοιμόμουν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου