Γιώργος Ιωάννου, Επιτάφιος Θρήνος.
Στη Μεταπολίτευση, ως φοιτητής, διάβασα τα πρώτα πεζογραφήματα του Γιώργου Ιωάννου. Αφουγκραζόμουν τη χαμηλή φωνή του, την οικειότητα των τοπίων, την ακρίβεια κάθε λέξης, τη λογοτεχνική της ανάδειξη. Προσπάθησα, τότε, να μιμηθώ τον τόνο και το ύφος του σε πρωτόλεια διηγήματα που χάθηκαν μαζί με τα νοτισμένα τετράδια. Ώσπου, το 1980, εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων του Ο επιτάφιος θρήνος. Ιστορίες περιπλανώμενων ανθρώπων, καθηλωμένων, απελπισμένων, ιστορίες συντροφικότητας, ταπεινότητας αλλά και ενός διακαούς πόθου. Κοιτάζω ακόμη την περιφορά του θλιμμένου επιταφίου, σαν μέσα από δωμάτιο παράνομου ξενοδοχείου της Ομόνοιας, έχοντας την ελπίδα ότι στο τέλος της πομπής μάς περιμένει μια προσωπική ανάταση, ένα αναστημένο Σώμα.
Από την έρευνα της www.lifo.gr
Στη Μεταπολίτευση, ως φοιτητής, διάβασα τα πρώτα πεζογραφήματα του Γιώργου Ιωάννου. Αφουγκραζόμουν τη χαμηλή φωνή του, την οικειότητα των τοπίων, την ακρίβεια κάθε λέξης, τη λογοτεχνική της ανάδειξη. Προσπάθησα, τότε, να μιμηθώ τον τόνο και το ύφος του σε πρωτόλεια διηγήματα που χάθηκαν μαζί με τα νοτισμένα τετράδια. Ώσπου, το 1980, εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων του Ο επιτάφιος θρήνος. Ιστορίες περιπλανώμενων ανθρώπων, καθηλωμένων, απελπισμένων, ιστορίες συντροφικότητας, ταπεινότητας αλλά και ενός διακαούς πόθου. Κοιτάζω ακόμη την περιφορά του θλιμμένου επιταφίου, σαν μέσα από δωμάτιο παράνομου ξενοδοχείου της Ομόνοιας, έχοντας την ελπίδα ότι στο τέλος της πομπής μάς περιμένει μια προσωπική ανάταση, ένα αναστημένο Σώμα.
Από την έρευνα της www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου