Γράφει η Μικέλα Χαρτουλάρη στην Συντακτών:
"...Η Ζωή κινείται λοιπόν στη γεωγραφική μεθόριο της Ελλάδας διαβάζοντας αχόρταγα αγγλοσαξονική λογοτεχνία, βλέποντας στις Κινηματογραφικές Λέσχες Βισκόντι ή Όσιμα, ακούγοντας Joy Division, Talking Heads, Specials κα. και από ελληνικά μόνο τα "Σκουριασμένα χείλη" του Κραουνάκη. Παράλληλα, ζει και στην κοινωνική και πολιτική μεθόριο, καλλιεργώντας μια προσωπική αυτονομία μέσα από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις ή προβοκατόρικες πολιτιστικές δράσεις, αλλά και μέσα από μια ασυμβίβαστη καθημερινότητα... Το καταλυτικό είναι όμως ότι η Ζωή ζει και στην ερωτική μεθόρια, θέλοντας και αρνούμενη τις σχέσεις, ιδιόμορφη αλλά και νευρωτική, μοιρολατρική, και εντέλει ευάλωτη.... ο συγγραφέας συλλαμβάνει με οξυδέρκεια τις μεταπτώσεις της και μέσα από αυτές παρακολουθεί το πνεύμα της εποχής της να αλλάζει. Εδώ έγκειται η πολύτιμη συνεισφορά του στη λογοτεχνική αποτύπωση του προφίλ αυτής της γενιάς "που είχε αναγάγει σε θεωρία τον έρωτα και πολλές φορές τον εξασκούσε αμήχανα..."
.......
Βρισκόμαστε πια στα 1987, και η πρωταγωνίστρια του Γρηγοριάδη γράφει στο ημερολόγιό της: "Ένιωθα ότι έμπαινα σε μια νέα εποχή όπου στραγγαλίζονταν οι ιδέες και οι σχέσεις, κι ότι εγώ ήμουν ένα σύμπτωμά της".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου