Γιατί γράφω

Δημοσιεύτηκε στις σελίδες Ανοιχτό βιβλίο την Εφημερίδα των Συντακτών

Γιατί γράφω

Γράφεις επειδή έμαθες γραφή. Γράφεις επειδή διαβάζεις ακατάπαυστα. Γράφεις επειδή θέλησες να εκφράζεσαι κρατώντας άπειρα σημειωματάρια χρόνια τώρα. Γράφεις σαν μια αδυναμία επικοινωνίας με τους άλλους, που όμως ταυτόχρονα αποβαίνει προνομιακή. Γράφεις για να ερμηνεύσεις τον κόσμο αφήνοντας διακριτά αποτυπώματα και μαρτυρίες.

Η γραφή αρχίζει από το σχολείο, γίνεται συνειδητή στο Πανεπιστήμιο και «δημιουργική» όταν τυπώνονται τα γραπτά σου. Αυτό το τελευταίο στάδιο, το εκδοτικό, καλύπτει δεκατρία βιβλία. Τα υπόλοιπα χρόνια, που αφήνεις πίσω σου και συνεχίζουν τη σιωπηλή τους πορεία, παραμένουν αχαρτογράφητα, πολύτιμα και πολύτομα. Είναι οι ανέκδοτες καταγραφές που δεν μοιράζονται παραέξω. Εκεί πειραματίζεσαι, ξεσπάς, αυτοαναλύεσαι -όσο μπορείς- γίνεσαι χρονογράφος της προσωπικής σου πορείας και -επιλεκτικά- των καθημερινών και κοινωνικών συμβάντων.

Αναρωτιέσαι ποια απ’ όλα σου τα κείμενα εμπεριέχουν την αλήθεια σου. Ομως δεν κρύβεται εκεί η ουσία. Και τα κρυμμένα και τα φανερωμένα πεζογραφήματα αποτελούν αλληλοκαλυπτόμενους, παράλληλους κόσμους, χαρακτήρες που υπήρξαν και φαντάστηκες, ιστορίες που άκουσες και επινόησες. Ισως τα γραπτά που εκδόθηκαν να αποκαταστάθηκαν στον βαθμό που τα δούλεψες συνειδητά όμως κι εκείνα ξεπήδησαν από το προσωπικό αρχείο.

Με τα χρόνια προσέχεις τα λόγια σου, τα βιβλία σου, ακολουθώντας κάποιες βασικές αρχές. Ενδεχομένως να μην μπορείς να εξηγήσεις γιατί γράφεις, ωστόσο, μέσα στα είκοσι πέντε χρόνια εκδοτικής παρουσίας, γνωρίζεις επακριβώς για ποιους λόγους δεν θα έγραφες: για να πλουτίσεις, για να γίνεις δημόσιο θέμα και θέαμα, για να προσεταιριστείς τις ευκαιρίες του συστήματος, για να επαναπαύεσαι και να βαυκαλίζεσαι με την ανωτερότητα της τέχνης σου, για να εκλιπαρείς για βραβεία και αναγνώριση, για να περιφέρεις τη σοβαροφάνεια και την αυτάρκειά σου.

Γράφεις και φεύγεις. Επιστρέφεις στο πρωτογενές υλικό. Εκεί είναι η θέση σου και μετά πάλι απ’ την αρχή, όπως ο πρωτοεμφανιζόμενος, με τις ίδιες αγωνίες και αμφιβολίες. Αραγε εδώ βρίσκεται η κινητήρια δύναμη της λογοτεχνικής γραφής; Αυτή η αποχώρηση και επανεκκίνηση; Μήπως τελικά γράφεις γι’ αυτό το εσωτερικό δρομολόγιο που -κάθε φορά- σε αποβιβάζει σε έναν διαφορετικό λογοτεχνικό τόπο; Γράφεις γι’ αυτά τα ταξίδια λόγου και σκέψης με την ταπεινή φιλοδοξία ότι, όπως εσύ ελπίζεις να μη σε εγκαταλείψουν στην άκρη του πουθενά, εκείνα θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν ακόμη και χωρίς εσένα.