Γράφει σε ανάρτησή του στο fb ο καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο ΑΠΘ Τάσος Καπλάνης με τον οποίο θα παρουσιάσουμε το Παρτάλι και την τριλογία:
"H ποιητική του Γρηγοριάδη τόσο στη μυθιστορηματική του τριλογία (Παρτάλι, Ζωή μεθόρια, Καινούργια πόλη) όσο και σε ολόκληρο, θα τολμήσω να πω, το μυθιστορηματικό του έργο συνοψίζεται σε δύο φράσεις από το Παρτάλι:
"Κι η πόλη έγινε σώμα του και το σώμα του έγινε πόλη, όπου φώλιασαν μυστικά, άνθρωποι και ιστορίες" και
"Πίσω στο χρόνο, που είναι ένας".
Και από αυτή την άποψη, η ποιητική του είναι έντονα μπαχτινική και σε ό,τι αφορά το χρονότοπο και σε ό,τι αφορά το καρναβαλικό, ενώ την ίδια στιγμή αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (που θα πει: χωρίς εξαλλοσύνες) το θέμα των ρευστών ταυτοτήτων, έμφυλων, σεξουαλικών, και άλλων.
Το Παρτάλι ειδικά -ένα κείμενο που εμφανίστηκε στις αρχές του 21ου αιώνα (2001)- ήρθε μάλλον νωρίς για το νεοελληνικό αναγνωστικό κοινό και δεν είχε ούτε τότε ούτε σήμερα ακόμη την ευρεία αναγνώριση που του αξίζει: γιατί παραμένει το καταστατικό κείμενο της σύγχρονης νεοελληνικής κίναιδης (queer) λογοτεχνίας - κίναιδης με όλες τις δυνατές σημασίες της λέξης, μα ιδίως με την παρετυμολογική: κινεί την αιδώ, βγάζοντας στο φως πολλά από αυτά που θέλουμε ως κοινωνία να κρύψουμε κάτω απ' το χαλί ή μέσα σε ντουλάπες, ανεπιτυχώς και ανοήτως βέβαια.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δημιούργησε έναν αυτόνομο λογοτεχνικό μικρόκοσμο και μια σειρά από ήρωες και ηρωίδες, που παλεύουν διαρκώς ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω τους (όπως και οι περισσότερες/οι από μας άλλωστε), ανάμεσα στο προσωπικό δράμα και την καθημερινή επιβίωση, ανάμεσα στο κοινωνικό περιθώριο και την κοινωνική καταξίωση, που είτε τους αντιπαθήσεις είτε τους αγαπήσεις, δεν μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορη/ο.
Για αυτό και από το αινιγματικό Παρτάλι, περνάει κανείς ευχαρίστως στη βραβευμένη Ζωή μεθόρια (την ιστορία της δυναμικής αστής Ζωής) αλλά και στην Καινούργια πόλη (την ιστορία του πιο απογοητευτικού στο Παρτάλι, αλλά αλίμονο μάλλον πιο συνηθισμένου νεοέλληνα ήρωα, του Μανόλη). Και φυσικά, αναμένουμε ανυπόμονα τη συνέχεια της ιστορίας του επικού Μάικ που ελπίζω να αποτελέσει κάποτε το επόμενο βιβλίο της τετραλογίας.
:)
Το καλό με τον Γρηγοριάδη, όπως και με άλλες/ους συγγράφισσες/είς που αγαπώ, είναι ότι μου δίνει πάντα την αίσθηση, όταν τελειώνω ένα βιβλίο του, ότι δεν είπε ακόμη όλα όσα έχει να πει. Και αυτό με κάνει να περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο!
"H ποιητική του Γρηγοριάδη τόσο στη μυθιστορηματική του τριλογία (Παρτάλι, Ζωή μεθόρια, Καινούργια πόλη) όσο και σε ολόκληρο, θα τολμήσω να πω, το μυθιστορηματικό του έργο συνοψίζεται σε δύο φράσεις από το Παρτάλι:
"Κι η πόλη έγινε σώμα του και το σώμα του έγινε πόλη, όπου φώλιασαν μυστικά, άνθρωποι και ιστορίες" και
"Πίσω στο χρόνο, που είναι ένας".
Και από αυτή την άποψη, η ποιητική του είναι έντονα μπαχτινική και σε ό,τι αφορά το χρονότοπο και σε ό,τι αφορά το καρναβαλικό, ενώ την ίδια στιγμή αναδεικνύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (που θα πει: χωρίς εξαλλοσύνες) το θέμα των ρευστών ταυτοτήτων, έμφυλων, σεξουαλικών, και άλλων.
Το Παρτάλι ειδικά -ένα κείμενο που εμφανίστηκε στις αρχές του 21ου αιώνα (2001)- ήρθε μάλλον νωρίς για το νεοελληνικό αναγνωστικό κοινό και δεν είχε ούτε τότε ούτε σήμερα ακόμη την ευρεία αναγνώριση που του αξίζει: γιατί παραμένει το καταστατικό κείμενο της σύγχρονης νεοελληνικής κίναιδης (queer) λογοτεχνίας - κίναιδης με όλες τις δυνατές σημασίες της λέξης, μα ιδίως με την παρετυμολογική: κινεί την αιδώ, βγάζοντας στο φως πολλά από αυτά που θέλουμε ως κοινωνία να κρύψουμε κάτω απ' το χαλί ή μέσα σε ντουλάπες, ανεπιτυχώς και ανοήτως βέβαια.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δημιούργησε έναν αυτόνομο λογοτεχνικό μικρόκοσμο και μια σειρά από ήρωες και ηρωίδες, που παλεύουν διαρκώς ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω τους (όπως και οι περισσότερες/οι από μας άλλωστε), ανάμεσα στο προσωπικό δράμα και την καθημερινή επιβίωση, ανάμεσα στο κοινωνικό περιθώριο και την κοινωνική καταξίωση, που είτε τους αντιπαθήσεις είτε τους αγαπήσεις, δεν μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορη/ο.
Για αυτό και από το αινιγματικό Παρτάλι, περνάει κανείς ευχαρίστως στη βραβευμένη Ζωή μεθόρια (την ιστορία της δυναμικής αστής Ζωής) αλλά και στην Καινούργια πόλη (την ιστορία του πιο απογοητευτικού στο Παρτάλι, αλλά αλίμονο μάλλον πιο συνηθισμένου νεοέλληνα ήρωα, του Μανόλη). Και φυσικά, αναμένουμε ανυπόμονα τη συνέχεια της ιστορίας του επικού Μάικ που ελπίζω να αποτελέσει κάποτε το επόμενο βιβλίο της τετραλογίας.
:)Το καλό με τον Γρηγοριάδη, όπως και με άλλες/ους συγγράφισσες/είς που αγαπώ, είναι ότι μου δίνει πάντα την αίσθηση, όταν τελειώνω ένα βιβλίο του, ότι δεν είπε ακόμη όλα όσα έχει να πει. Και αυτό με κάνει να περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου