Πωλ Μπόουλς
The Sheltering Sky
(«Τσάι στην Σαχάρα»-παρακαλώ διαγράψτε αυτόν τον επιπόλαιο τίτλο και επανακυκλοφορείστε αυτό το μικρό αριστούργημα στα βιβλιοπωλεία)
Σκέψεις μετά την παρουσίαση του μυθιστορήματος στα Λογοτεχνικά Σεμινάρια της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών «Ξαναδιαβάζοντας τους κλασικούς»
Η δεύτερη ανάγνωση του μυθιστορήματος δεν ακύρωσε τίποτε από την πρώτη εκτός ίσως από τις πανέμορφες National Geographic τύπου εικόνες της ταινίας. «Η πορνογραφία του τρόμου» εξακολουθεί να υφίσταται παρά την σχηματική κάπως διαγραφή των ηρώων -αβαρία στις υπαρξιστικές εμμονές της δεκαετίας που γράφτηκε αλλά και την επανάληψη των συμβολικών μοτίβων θανάτου και κακών οιωνών.
Η θλίψη του φινάλε, η «φρίκη» του Πορτ, σίγουρα δεν έχει το μεγαλείο του «τρόμου» του Κουρτς αλλά το ταξίδι του ήταν εξ ίσου μια σκοτεινή πορεία αυτογνωσίας και αυτοκαταστροφής.
Το ψέμα στην επιστροφή, όπως το ψέμα στην αρραβωνιαστικιά του Κουρτς, θα το μεταφέρει ο αδιάφορος Τάννερ ο οποίος θα γυρίσει στην Αμερική, ελαφρώς μαυρισμένος έχοντας θάψει τον Πορτ και έχοντας χάσει την Κιτ.
Ο Πωλ Μπόουλς επίσης πέθανε πάνω στο πάτωμα, από δίπλα σημειωματάρια, βιβλία, αποτσίγαρα. Η πιο δυνατή άρνηση δυτικού διανοούμενου, η πιο πειστική: ας κρύβεται ο Σάλιντζερ και ο Πύντσον με όσες μάσκες θέλουν. Η αληθινή ετεροπροσωπία διαγράφεται εκεί, στην έρημο της μοναξιάς, στην αυτοεξορία, ξεψυχώντας πάνω στο χώμα του Μαρόκου.
His cry went on through the final image: the spots of raw bright blood on the earth. Blood on the excrement. The supreme moment, high above the desert, when the two elements, blood and excrement, long kept apart, merge. A black star appears, a point of darkness in the night sky's clarity. Point of darkness and gateway to repose. Reach out and pierce the fine fabric of the sheltering sky, take repose.
(The Sheltering Sky, 1949)
Είναι φορές που σκέπτομαι (μου περνάει από το μυαλό) τα εξής: μαλλον κάθε μπλογκ αντιστρατεύεται την αφήγηση, τη διασπά σταματώντας τους εγκιβωτισμούς της γιατί η αφήγηση επανεντάσσει την ατομικότητα στο προαπαιτούμενο προσδιοριστικό της, τη συλλογικότητα και την τελετή σήμα της συνεύρεσης του κοινωνικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα ο καθείς με την πραγμάτεια του στα μπλογκ υμνεί την ατομικότητα εν τω μηδενισμώ της τελικά (μήτε εμού ασφαλώς εξαιρουμένου).
Αρχίζω να σκέφτομαι μήπως το μπλογκ είναι μια παγίδευση του ούτως ή αλλιώς ανταγωνιστικού. Ο αθέσμιτος ολοκληρωτισμός πολύ φοβούμαι
και ίσως είναι η ώρα να επιστρέψουμε στους χάρτες της αφήγησης και όχι στο άτοπον της μη δημοκρατίας
Μήπως να καταργήσω τα μπλογκς μου;
βαγγέλης ιντζίδης
επηρεασμένος από μια βαθύτατη ανάλυση σε χτεσινοβραδινή εκδήλωση.
Και μου τη δίνει αγρίως να διαβάζω την ανταγωνιστικότητα αντί της αφήγησης στο μπλογκοσχεδιασμό του νοήματος.΄ενας θάνατος της αθανασίας είναι το μη θεσμικό διαδίκτυο. Τι λέτε;
Βαγγέλης Ιντζίδης
Νομίζω ότι η ομορφιά των blogs βρίσκεται ακριβώς στην απεριόριστη και αδέσμευστη διαχείρισή τους. Μπορεί να αποτελέσουν μια γωνιά επικοινωνίας μέχρι έναν άμβωνα ακαδημαϊκών ανακοινώσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρέπει να εμπλέκουμε το μέσον αυτό με τις θεωρητικές μας ανησυχίες. Ούτως ή άλλως η μοναξιά είναι ζήτημα προσωπικό και σε ένα blog στην καλύτερη περίπτωση αναρτάται ως αφηγηματικό σύμπτωμα.