Επιστροφή στην πρωτεύουσα

Βρέθηκα αναγκαστικά στο κύμα της επιστροφής των εκδρομέων του Πάσχα, πρώτη φορά στη ζωή μου. Έχω φροντίσει να μην τους ακολουθώ τέτοιες μέρες τους επονομαζόμενους συμπατριώτες μου. Έτσι ξεκίνησα στις 9.30 από το χωριό και μπήκα αμέσως στην Νέα Εγνατία: πράγματι ένα σπουδαίο έργο.
Σε μιάμιση ώρα βρισκόμουν έξω από την Θεσσαλονίκη. Και αμέσως μετά άρχισε ο εφιάλτης. Εκατοντάδες αυτοκίνητα σε διπλές σειρές προσπαθούσαν να φτάσουν στον προορισμό τους. Γενικός ξεσηκωμός. Στα διόδια κλάμα. Στα άχαρα καφέ-μαγαζιά ουρές για τουαλέτα, ουρές για ένα καφέ, καυγάδες για παραμερισμούς και όλοι να λένε: «Έλληνες δεν είμαστε;».
Στα υπαίθρια πάρκιγκ καμία υποδομή-που έχω δει στην Γερμανία με τουαλέτες και παγκάκια. Όρθιοι κατουρούσανε, γυναίκες αναζητούσαν δέντρα. Πανικός. Μωρά ξερνούσανε. Κανένα σημείο όμορφο στη διαδρομή, ειδικά από την Λάρισα και κάτω, βιασμένα τοπία, κακοχτισμένες κωμοπόλεις, με αποκορύφωμα την Στυλίδα, βγαίνοντας: ούτε στον Λίβανο, δεν βλέπεις τέτοια τσιμεντίλα.

Στη Λαμία το γεφύρι της δεν έχει τελειωμό. Κόλλημα. Από τα Καμένα Βούρλα μέχρι την είσοδο στο διαμέρισμά μου, παντού αυτοκίνητα. Σφήνες από τζιπάκια, στριμώγματα από ΜπεΕμΒε που δεν καταδέχονταν να υφίστανται τις ταλαιπωρίες των μικρών αυτοκινήτων. Σκουπίδια πεταμένα κατά μήκος των δρόμων. Πακέτα να πετάνε μέσα από ανοιχτά τζάμια. Επιθετικοί άνθρωποι, με κοιλιές γεμάτες εντεράκια και συκωτάκια, ανθρωποφάγοι.
Έκανα δέκα ώρες να μπω στο σπίτι, ένας Κηφισός σε βγάζει και σε βγάζει από την πρωτεύουσα, καμία άλλη διαφυγή.

Χρόνια τώρα που ταξιδεύω, κοντά 20 χρόνια και κάνω αυτό το δρομολόγιο των 630 χιλιομέτρων, ανέκαθεν συναντούσα δείγματα τέτοιας συμπεριφοράς. Όμως το πλήθος των εορτών σε φέρνει σε επαφή με την πλατειά μάζα των συνανθρώπων σου. Και τότε βλέπεις κατάματα, παραδίπλα, στην στροφή.
Που βιάζονται να γυρίσουν πίσω, όπως βιάζονταν να φύγουν. Για να ανοίξουν και πάλι την τηλεόραση που κραυγάζει και να φωνάζουν κι εκείνοι πιο δυνατά.
Γιατί αν είχαμε ωραίες γειτονιές, με πάρκα, με ευκολίες για ποδήλατα και περιπάτους, με πολιτιστικά κέντρα που δεν δημαγωγούν, αν είχαμε σπίτια με μεγάλα μπαλκόνια και κήπους και αν βλέπαμε γύρω μας βουνά να υψώνονται, κανένα ποταμάκι να διασχίζει την συνοικία μας, ίσως τότε να μην αναζητούσαμε τα χωριά και την φύση.

Δεν είναι κακό να αφήνουμε πίσω μια πόλη, όμως τέτοιες πόλεις είναι κακές και σε αφήνουν κι εκείνες στο δρόμο. Η πιο αφιλόξενη και άσχημη πόλη της Ευρώπης-κι ας βαυκαλίζονται για τις in γωνιές της μερικοί- όχι μόνον δεν σε αναβαθμίζει αλλά σου ξαναχτίζει το χωριό που κουβαλάς μέσα σου με τα δικά της μέτρα και τετραγωνικά.