20 χρόνια βιβλία

1990-2010

μια σύντομη ανασκόπηση

β΄

Καλοκαίρι 1991, μάζεψα λίγα λεφτά από τα σενάρια που έγραψα για την ΕΤ1 (στηρίζονταν στο εφηβικό μυθιστόρημα που έγραψε ο Μάνος Κοντολέων «Το ταξίδι που σκοτώνει» και έπαιζε η Άννα Βαγενά και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος) και ταξίδεψα δύο μήνες στην Αμερική με ένα φιλικό ζευγάρι ηθοποιών. Ένα βράδυ στο Λος Άντζελες έβλεπα ένα go go boy να χορεύει πρώτη φορά στη ζωή μου. Ηφίλη μας αγόρασε μια αφίσα του και επιστρέφοντας στην Ελλάδα έγινε εξώφυλλο στον «Αρχαίο φαλλό».

(στα βήματα του Τομ Κρουζ)

Μπορεί τα δύο πρώτα μου βιβλία να κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του ’90, όμως λίγα χρόνια πριν, κάπου εκεί στην θητεία μου στο ναυτικό είχα αρχίσει να γράφω μια ιστορία για μια γυναίκα από την επαρχία που κατεβαίνει στην Αθήνα δραπετεύοντας από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον. Η ιστορία αυτή «Φανή» τη διάβασε η Άννα Βαγενά μέσω ενός κοινού φίλου σκηνογράφου και την πρότεινε στην ΕΡΤ και έτσι γυρίστηκε ως τηλεταινία το 1987 τότε που η ΕΡΤ πάλευε να γίνει λίγο BBC. Το βιβλίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ γιατί τότε ζούσε στην επαρχία και δεν ήταν εύκολο να βγει ένα μυθιστόρημα.

Την τηλεταινία ωστόσο λάτρεψε ένας φίλος της Άννας Βαγενά, ο ποιητής Γιάννης Κοντός και έτσι, όταν είχα ήδη βγάλει τα δύο πρώτα βιβλία μού πρότεινε να πάω στον Κέδρο. Φορτισμένος από το ταξίδι στην Αμερική και έχοντας κάποια προσχέδια άρχισα να γράφω με μανία τον «Ναύτη» (1993 και προσεχώς σε επανέκδοση από τον ΠΑΤΑΚΗ). Έχει σημασία: χωρίς διαδίκτυο και χωρίς άλλες υποχρεώσεις έπεσε πάνω στο βιβλίο με μανία. Ήταν και μια «επιστροφή» στα μέρη που είχα αφήσει πίσω μου, η νοσταλγία του Βορρά από ένα δωμάτιο στη Νέα Σμύρνη. Η υποδοχή του μυθιστορήματος ήταν μια έκπληξη για όλους. Τότε ένα λογοτεχνικό βιβλίο είχε διάρκεια μηνών. Για ένα χρόνο υπήρχε παντού στα βιβλιοπωλεία, γραφόταν βδομάδες μετά την κυκλοφορία του κριτικές.

Ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία που γνώριζα ως τότε και έκανε τρεις εκδόσεις σε δώδεκα μήνες συνεχίζοντας να πουλάει και τον επόμενο χρόνο άλλες δύο. Με κάλεσαν σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας να το παρουσιάσω όμως εξακολουθούσε να ντρέπομαι να λέω την λέξη συγγραφέας δηλώνοντάς το με περιφραστικά ρήματα. Φυσικά το πέρασμα στον Κέδρο ήταν συναρπαστικό. Γνώρισα σημαντικούς συγγραφείς στα πολυπληθή πάρτι της Λεμπέση. Η γνωριμία μου με τον Γιώργο Χειμωνά μου έφερε αϋπνία. Αισθανόμουν σχολιαρόπαιδο δίπλα τους.

Ταυτόχρονα μου έγιναν σοβαρές προτάσεις από τα καινουργιοφερμένα κανάλια να γράψω σήριαλ. Σε κάποιες συναντήσεις με υπεύθυνους των στούντιο αντιλήφθηκα ότι αναζητούσαν γραφιάδες να διεκπεραιώνουν συνταγές. Οι φίλοι μου ηθοποιοί με έβριζαν που δεν ενέδωσα στην τηλεόραση. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Θα με ενδιέφερε μόνον αν μου ζητούσαν μεταφορά λογοτεχνικού έργου αλλά αυτό στο εξής θα σπάνιζε.

Τότε μου ζήτησε μια γνωστή σκηνοθέτης να γυρίσει ταινία τους «Κρυμμένους ανθρώπους». Η ιδέα εγκρίθηκε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αλλά δεν τα βρίσκαμε στον τρόπο ανάπτυξης του σεναρίου. Οι προστριβές και η έλλειψη καλών συμβουλών/φίλων μας έφερε σε διάσταση. Η ταινία αναβλήθηκε.

Στο μεταξύ παράλληλα με τα βιβλία δεν σταμάτησα να γράφω ποτέ ημερολόγιο. Εκεί υπάρχουν οι παραμικρές λεπτομέρειες για την εποχή και τα πρόσωπα που παραπάνω αναφέρω εν συντομία. Το ημερολόγιο που άρχισα το 1976 το σταμάτησα το 2006 έχοντας στα ράφια περίπου 28 τόμους χοντρών σημειωματάριων.