Ο "Ναύτης" και το "Παρτάλι"

Το παρακάτω απόσπασμα από τον "Ναύτη" (1993) δεν είναι τόσο καθοριστικό για την πλοκή του βιβλίου. Ο ναύτης συναντάει τη θεία του Δέσποινα στην Θεσσαλονίκη που ζει με μια περίεργη κοπέλα την Αλόη και μιλάνε για όσα είχαν συμβεί όταν ζούσαν στο βουνό και στη Θάσο. 

Στο "Παρτάλι" (2001) ένας φοιτητής ο Μανώλης συναντάει την Αλόη στην πολυκατοικία όπου μένει στην Αγίου Δημητρίου που ζει με την χήρα Δέσποινα. Η Αλόη ράβει τα ρούχα του αδελφού της ενός παράξενου άντρα που συχνάζει στο Βαρδάρη και τον φωνάζουν Παρτάλι. Έτσι αρχίζει ένα άλλο βιβλίο, μια άλλη ιστορία που εμπεριέχει ωστόσο και χαρακτήρες από ένα προηγούμενο.  

21.

"Όταν θα ξανάβλεπα τη θεία Δέσποινα, στη Θεσσαλονίκη, θα είχαν περάσει δώδεκα περίπου χρόνια από την επίσκεψή μας στο νησί. Στο μεταξύ είχαν επέλθει μεγάλες αλλαγές. Η θεία Δέσποινα θα ήταν χήρα, αφού ο θείος Νίκος ένα χρόνο αργότερα βούλιαξε μαζί με το καράβι του κάπου στο Αιγαίο και μαζί του όλα τα προϊόντα που κουβαλούσε από νησί σε νησί. Έτσι, άλλο ένα καράβι θα άραζε στον βυθό της θάλασσας, κοντά στα τόσα που κατά καιρούς χάθηκαν σε αρχαίες εποχές. Μόνο που το καράβι του θείου θα παρέμενε στον βυθό, τη στιγμή που κάποιοι επιτήδειοι δύτες ανέσυραν τα παλιότερα ναυάγια για το πολύτιμο φορτίο τους.

Η θεία Δέσποινα, ζούσε μόνη της στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αγίου Δημητρίου. Είχε πάρει για συντροφιά μια συνομήλική της κοπέλα ανύπαντρη και φτωχή. Μ' αυτήν της την πράξη ήθελε να κάνει ένα καλό στη μνήμη του αδικοχαμένου άνδρα της. Η άλλη κοπέλα είχε το όμορφο όνομα Αλόη, αυτό όμως δεν ήταν παρά ένα ψευδώνυμο της ίδιας, όπως θα μου αποκάλυπτε η θεία μαζί με κάποια άλλα παράδοξα για τη συγκάτοικό της.

Σ' εκείνη τη συνάντησή μας μου μίλησε για όσα είχαν συμβεί στο νησί και στην ίδια, και φυσικά δεν ξέχασε να αναφερθεί στο περιστατικό της επίσκεψής μας με την Ξένη.

Για τη θεία Δέσποινα αποτελούσε ένα αξέχαστο συμβάν. Για μένα ήταν ένα σημαδιακό καλοκαίρι με απρόβλεπτες συνέπειες. Μιλούσαμε απροκάλυπτα και ελεύθερα. Ακόμη και η παρουσία μου στο υπόγειο ήταν μυστική, παρόλο που το χωριό απείχε μόνο δυο ώρες. Ήταν η εποχή που είχα φύγει από το πατρικό μου και έκανα αρκετά χρόνια να ξαναγυρίσω, μην αντέχοντας τις αλλαγές και την επερχόμενη μιζέρια.

Η Αλόη έλειπε από το σπίτι τη μέρα που τα λέγαμε όλα αυτά. Η θεία μού είπε ότι χανόταν τα απογεύματα προφασιζόμενη κάποια δουλειά, όμως η ίδια δεν την πίστευε".