"Ο Ναύτης" (1993). Στο απόσπασμα ο έφηβος φαντάζεται τη φυγή του με την γοργόνα σε ένα ταξίδι στον χωροχρόνο της Ιστορίας. Από το κανάλι των Φιλίππων βουτάνε στον Στρυμόνα και βγαίνουν κολυμπώντας στο πέλαγος. Η πόλη, το επίνειο που συναντάνε λίγο πριν την έξοδό τους στο Αιγαίο, είναι η Αμφίπολη.
"Λίγο προτού χαθεί ο ήλιος βγαίναμε από τον στενόμακρο κάμπο και το κανάλι και μπαίναμε σε έναν φαρδύ μικρό παραπόταμο που αναδιπλωνόταν σαν φίδι στο υπόλοιπο της διαδρομής. Τα νερά έγιναν πιο καθαρά και είχαμε εύκολη πλεύση. Περάσαμε κάτω από μια ξύλινη γέφυρα, ύστερα κάτω από μια σιδερένια και, όταν την αφήσαμε, βούλιαξε κι αυτή.
Ο παραπόταμος άδειαζε τα νερά του κάμπου και των λόφων στον τεράστιο ποταμό που ερχόταν από βόρεια. Μπήκαμε μέσα του και μεγάλωσε η κοίτη. Περισσότερα ψάρια μας περιέβαλλαν και αρκετές βάρκες περνούσαν από δίπλα μας, άλλοτε σαν σχεδίες ξύλινες και άλλοτε με μια μανιακή ταχύτητα, σαν ηλεκτρισμένες σφαίρες που μόλις ακουμπούσαν στην επιφάνεια του ποταμού.
Λίγο προτού την εκβολή του σταματήσαμε στο επίνειο. Στην ακτή φόρτωναν αγγεία πάνω σε ξύλινες βάρκες, γεμάτα καρπούς. Τα έστελναν στα νησιά, όπως ακούστηκε.
Η πόλη ήταν σκαρφαλωμένη στον λόφο, και στα τείχη της ντόπιοι εργάτες πρόσθεταν ακόμη μια πτέρυγα. Για μια στιγμή η πόλη χάθηκε και στη θέση της είδαμε μερικές πέτρες και μια αλλόκοτη εγκατάσταση που έβγαζε ατμούς.
Όμως εμείς ήδη μπαίναμε στον κόλπο και μπροστά μας άνοιγε το μπλε σε μια απόχρωση που είχε καταργηθεί από τους ανθρώπους των τεχνολογικών πολιτισμών. Σ' αυτό το γυάλινο μπλε κυλήσαμε και οι δύο. Εκείνη μ' άφησε να κολυμπήσω. «Από δω και πέρα” είπε, «σε σηκώνουν τα νερά” Μου 'δωσε το χέρι της και ανοιχτήκαμε με κατεύθυνση τα βόρεια πελάγη".
"Λίγο προτού χαθεί ο ήλιος βγαίναμε από τον στενόμακρο κάμπο και το κανάλι και μπαίναμε σε έναν φαρδύ μικρό παραπόταμο που αναδιπλωνόταν σαν φίδι στο υπόλοιπο της διαδρομής. Τα νερά έγιναν πιο καθαρά και είχαμε εύκολη πλεύση. Περάσαμε κάτω από μια ξύλινη γέφυρα, ύστερα κάτω από μια σιδερένια και, όταν την αφήσαμε, βούλιαξε κι αυτή.
Ο παραπόταμος άδειαζε τα νερά του κάμπου και των λόφων στον τεράστιο ποταμό που ερχόταν από βόρεια. Μπήκαμε μέσα του και μεγάλωσε η κοίτη. Περισσότερα ψάρια μας περιέβαλλαν και αρκετές βάρκες περνούσαν από δίπλα μας, άλλοτε σαν σχεδίες ξύλινες και άλλοτε με μια μανιακή ταχύτητα, σαν ηλεκτρισμένες σφαίρες που μόλις ακουμπούσαν στην επιφάνεια του ποταμού.
Λίγο προτού την εκβολή του σταματήσαμε στο επίνειο. Στην ακτή φόρτωναν αγγεία πάνω σε ξύλινες βάρκες, γεμάτα καρπούς. Τα έστελναν στα νησιά, όπως ακούστηκε.
Η πόλη ήταν σκαρφαλωμένη στον λόφο, και στα τείχη της ντόπιοι εργάτες πρόσθεταν ακόμη μια πτέρυγα. Για μια στιγμή η πόλη χάθηκε και στη θέση της είδαμε μερικές πέτρες και μια αλλόκοτη εγκατάσταση που έβγαζε ατμούς.
Όμως εμείς ήδη μπαίναμε στον κόλπο και μπροστά μας άνοιγε το μπλε σε μια απόχρωση που είχε καταργηθεί από τους ανθρώπους των τεχνολογικών πολιτισμών. Σ' αυτό το γυάλινο μπλε κυλήσαμε και οι δύο. Εκείνη μ' άφησε να κολυμπήσω. «Από δω και πέρα” είπε, «σε σηκώνουν τα νερά” Μου 'δωσε το χέρι της και ανοιχτήκαμε με κατεύθυνση τα βόρεια πελάγη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου