Αμφίπολη στο "Παλαιστής και ο δερβίσης"

Την άλλη μέρα πήρε το δρόμο για τις Σέρρες, πέρασε μέσα από την Ασπροβάλτα, που όταν ήταν μικρός θυμόταν το λεωφορείο της Ξάνθης να σταματάει στα εστιατόρια, απέναντι από τη θάλασσα. Σήμερα ήταν φρακαρισμένος ο τόπος, εκείνη η λυπημένη εικόνα μιας κακοχτισμένης κωμόπολης που δεν θέλεις πια να την προσπερνάς. Απογευματάκι ήταν καθώς έστριβε από το μουτρωμένο λιοντάρι της Αμφίπολης για τη Νιγρίτα.

 Στις εκβολές του Στρυμόνα αισθάνθηκε ότι έμπαινε σε άλλη γεωγραφική επικράτεια. Η οικειότητα του τοπίου, μια διαχρονική συναίσθηση ότι αυτά εδώ τα έχει ξαναδεί ή του τα έχουν περιγράψει. Από τα Τέμπη ξαφνικά το τοπίο χορτάριαζε και πρασίνιζε χορταστικά. Η Βόρεια Ζώνη άρχιζε αμέσως μετά. Ύστερα, εδώ στον Στρυμόνα, αντίκριζε μια πιο ήπια εκδοχή, πιο βαλκανική, βουνίσια και θαλασσινή μαζί ΄στο βάθος βλάστηση, με εύφορους κάμπους που τροφοδοτούσαν χρόνια τώρα τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στη συνέχεια, στις εκβολές του Νέστου, εκεί άρχιζε η θρακιώτικη επικράτεια, μια παραλλαγή του ίδιου εδάφους, η δική του αναγνωρίσιμη γη. Και οι άνθρωποι, απ’ όσο τους είχε ζήσει –γιατί κατά καιρούς τούς απέφευγε–, διαφοροποιούνταν ανάλογα με τις περιοχές καταγωγής τους. Βάραιναν λοιπόν τόσο πολύ οι ρίζες; Και ποιες ακριβώς, ποιανών προγόνων;