Δευτέρα 15η Δεκεμβρίου 1969
«Η αδιαθεσία μου συνεχίσθηκε και σήμερα. Από όλη την τάξι μας έλειπαν 12 παιδιά…Μόλις τώρα, προ ολίγον, τέλειωσα το βιβλίο της Έλλεν Καρλάυλ, “Μάνα”. Διηγείται την ζωή μιας μάννας. Αλλά τι μάννας. Ανατρέφει με χίλιους κόπους τα 4 παιδιά της, πεθαίνει ο άντρας της. Στο τέλος τα δύο παιδιά της ζουν ευτυχισμένα ενώ τα άλλα δύο σκοτώνονται μεταξύ τους. Υπέροχη, φιλόστοργος, ταπεινή, υπομονετική μάννα. Φαντασμένη, λιγόψυχος η Μπεάτα (η κόρη που σκοτώνει). Καλή, ήσυχη η άλλη της κόρη, η Τζαίη. Ο γιος της Άρυ υπομονετικός, φιλομαθής, έξυπνος. Ο Ντάνυ αλήτης, γκάγκστερ και κάθε αισχρό επίθετο. Πολλά ερωτήματα για το συγκινητικό αυτό βιβλίο. Τι κέρδισε η μάννα από την ζωή της και μένει δυστυχισμένη; Τι κερδίζει μια μάννα από τα τόσα παιδιά της; Θίγει τους νέους που ξεκινούν με όνειρα και γρήγορα σπαταλούν τη ζωή τους. Γράφει όταν διαλύεται η οικογένειά της: “κι είχα και γω το δικό μου αγώνα κι είχα και γω το δικό μου τον πόνο, κι ήμουν πλούσια σε αγώνα και πλούσια σε πόνο γιατί είμουνα πλούσια στη ζωή”.
Υστερούσε μόνο προς τα σημεία στίξεως διότι δεν εχρησιμοποίη καθόλου διάλογο. Αλλά αυτό οφείλεται στην έκδοση “Γκοβόστη” που δεν χωνεύω, ειδάλλως το διήγημα ήτο συγκινητικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου