Άβυσσος της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ

Απο φόβο μην ξεμείνω από βιβλίο στο τρένο Σέρρες-Αθήνα πήρα από το περίπτερο την προσφορά του Βήματος, την "Άβυσσο" της Γιουρσενάρ. Την έχω στη βιβλιοθήκη μου από το 1983. Η μετάφραση ήταν η ίδια, της Χατζηνικολή, σπάνιο δείγμα εκδότη ποιότητας. Άρχισα να διαβάζω, ύστερα από χρόνια. Ελάχιστα πράγματα θυμόμουν. Το βιβλίο μου φαινόταν τόσο κλασικό, τόσο λογοτεχνικό που μου φαινόταν ότι έμπαινα σε ένα ναό ή σε ένα μουσείο. Πώς τα κατάφερε αυτή η συγγραφέας να είναι ήδη κλασική την στιγμή που ακόμη έγραφε;
Κόντεψα να το τελειώσω φτάνοντας στην Αθήνα, καθόλου εύκολη ανάγνωση, όμως ανάταση ψυχής. Στη Λάρισα κάθισε δίπλα μου μια όμορφη φοιτήτρια και παραδίπλα οι φίλες της. Έβγαλαν από τις τσάντες τους τα Cosmopolitan και Glamour και ρουφούσανε κάθε λεζάντα, κάθε εικόνα. Ούτε που γύρισε να δει το δικό μου βιβλίο, χαρτόδετο, άχρωμο. Μόνον ένας παπάς -παραπίσω- ανησύχησε με τον τίτλο του βιβλίου, τον πρόσεξα. Ύστερα σιώπησε. Και πιο πίσω ένας κύριος στον υπολογιστή του έβλεπε αρχιτεκτονικές κατασκευές.
Άβυσσος η ανάγνωση των ανθρώπων.