Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στην Αθήνα

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;



Γεμάτο το Μέγαρο στην αίθουσα των διαλέξεων και η διπλανή με τις προβολές. Καλά νέα να γεμίζουν οι ποιητές τα μέγαρα. Αφύσικα πλήθη αν σκεφθείς το περιεχόμενο της ποίησής του, εκείνος όμως ακάθεκτος μίλησε ρεαλιστικά για το έργο του, δεν έκρυψε τίποτε,στρίμωχνε διαρκώς τους ακροατές ακόμη και τον παρουσιαστή του Νάσο Βαγενά. Διάβασε με την δωρικότητα που τον διακρίνει και απαρνήθηκε κάθε ψεύτικο ή νεφελώδες -κουλτουριάρικο κατ΄αυτόν. Μια κυρία συγκινημένη τον ευχαρίστησε που την ευαισθητοποίησε η ποίησή του. Κι ο Ντίνος διάβαζε για τις αρβύλες, τα απόνερα, τους φαντάρους. Μακάρι αυτές οι κυρίες να είναι εξ ίσου ευαίσθητες και με τους μη -ποιητές.

Ήταν απολαυστικός ο Χριστιανόπουλος αλλά ήταν ήδη προβλέψιμος και το ήξερε ο ίδιος όταν χρησιμοποιούσε μανιερίστικα την επιθετικότητά του. Και όπως λέει κι ο ίδιος τα κουσούρια δεν κρύβονται.

Φοιτητής, τέλος δεκαετίας του ογδόντα στην θεσσαλονίκη, τον πλησίασα μια φορά και του έδειξα κάποια ποιήματα που τα βρήκε εξυπνίστικα. Όμως εγώ τον διάβαζα φωναχτά, άσε που και τον συναντούσαμε και στις διαδρομές μας. Και όταν έγραψα το "Παρτάλι" του έδωσα τον ρόλο του ποιητή του πάρκου, που μιλάει στους φοιτητές και τους προειδοποιεί για τον διπλό ρόλο του παρενδυτικού Παρταλιού. Πολύς κόσμος τον αναγνώρισε μέσα στο μυθιστόρημα κι ας είχα δώσει άλλο όνομα στο δικό μου χαρακτήρα. Φαντάζομαι κάποιος θα του μίλησε γι αυτό που έκανα. Μπορεί και όχι. Τι σημασία έχει;