φεστιβάλ Αθηνών Πειραιώς 260

Turba

Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο Rillieux-La-Pape/Ομάδα χορού Maguy Marin Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Maguy Marin & Denis Mariotte
Σε στενή συνεργασία με τους: Ulises Alvarez, Yoann Bourgeois, Jordi Galí, Sandra Iché, Matthieu Perpoint, Cathy Polo, Yasmine Youcef , Jeanne Vallauri, Vania Vaneau, Vincent Weber

Μουσική: Franz Schubert & Denis Mariotte
Κείμενο (αποσπάσματα): Λουκρήτιος, Για τη φύση των πραγμάτων
Φωτισμοί: Judicaël Montrobert
Κοστούμια: Montserrat Casanova
Σκηνικά: Louise & Michel Gros
Σχεδιασμός ήχου: Antoine Garry
Tεχνική διεύθυνση: Alexandre Béneteaud
Διεύθυνση σκηνής: Michel Rousseau

Μετά το σαρωτικό Umwelt, η Μαγκύ Μαρέν επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με την πιο πρόσφατη δημιουργία της Turba. Τριάντα χρόνια ακατάβλητης δημιουργικότητας και με τα έργα της τελευταίας δεκαετίας η γαλλίδα χορογράφος δεν σταματά να μας εκπλήσσει με αναζητήσεις που υπερβαίνουν τις όποιες κατατάξεις και θέλουν τη θεατρική σκηνή να λειτουργεί ως προέκταση της κοινωνίας· η δημιουργία γι’ αυτήν δεν είναι παρά μια πράξη αντίστασης ενάντια στην επιβεβλημένη κανονικότητα. Στο Turba καταπιάνεται με την έννοια του ρυθμού, ενώ ο λόγος τροφοδοτεί εκ νέου την έμπνευσή της – το 1981 ο Μπέκετ, εδώ ο Λουκρήτιος. Πρόκειται για ένα ρυθμό που γεννιέται μέσα από το χάος, «με χειμαρρώδεις μεταπτώσεις, κλυδωνισμούς, θλιμμένα ή ενθουσιώδη περάσματα» και πρωταγωνιστή, πάντα, το χορευτικό (κοινωνικό) σώμα σε συνθέσεις που ανακαλούν εικόνες κοσμογονίας. [Κ.Β.]

Συμπαραγωγή: Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καννών, Μπιεννάλε Χορού (Λυόν, 2008), Théâtre de la Ville (Παρίσι), Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο Rillieux-la-Pape/Ομάδα Χορού Μαγκύ Μαρέν

Προσωπική εμπλοκή:

Η εμπειρία συνταρακτική, κατευόδιο και στις έσχατες φοβίες μου. Δεν θα εξηγήσω, απλώς θέλω να το καταγράψω-έστω και για μένα. Βγήκα έξω μη τυχόν συναντήσω κανέναν γνωστό που θα αρχίσει αναλύσεις ή απορρίψεις. Το φεστιβάλ Αθηνών είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Δεν θέλω να την μοιράζομαι με κανέναν, το είχα καταλάβει την πρώτη χρονιά που είμασταν λιγότεροι. Φέτος έγινε trendy αλλά δεν βλέπω να αντέξουν όσοι έρχονται νομίζοντας ότι μια ομάδα χορού σαν της Marin «χορεύει». Ακούστηκαν διάφορα: δεν γίνεται μετά από μια τέτοια παράσταση να ανοίγεις το κινητό και να κανονίζεις ταβέρνα. Νηστεύεις για ένα βράδυ.

Επαναλαμβάνω: αυτό που δεν αντέχεται σε μια παράσταση είναι το κοινό, όχι η ίδια.