Πάσχα στο χωριό

Έρχεσαι στο χωριό, χρόνια τώρα, το Πάσχα. Δεν είναι το ίδιο, δεν είσαι ο ίδιος. Κουβαλάς υπολογιστή, βιβλία, σημειωματάρια αλλά η πασχαλιά στο παλιό σπίτι ξεράθηκε. Ο καταθλιπτικός πατέρας πιο βαρύς κι από την αντάρα της Μεγάλης Δευτέρας, μουτρωμένο το Παγγαίο προμηνύει κάτι άσχημο.
Διαβάζεις τα πρωινά Παπαδιαμάντη, σαν εποχιακό συγγραφέα και ανακαλύπτεις για άλλη μια φορά στον «Λαμπριάτικο Ψάλτη» την αυτοαναφορικότητα που έγινε σημαία σε υποστολή την περασμένη δεκαετία. Κι εκείνος τα έγραφε με μια ανάσα. Και πάνω που αναρωτιέσαι τι είναι όλες αυτές οι ρεματιές και τα ξωκλήσια και οι γραφικοί τύποι, τι θέση έχουν στη ζωή σου χτυπάει διπλά η καμπάνα του Αποστόλου Θωμά.
Ο Παναγιώτης, από τον κάτω μαχαλά, τριανταπεντάρης υλοτόμος…Το κλαδί -κόβοντάς το- σκόπευσε κατευθείαν το κεφάλι του και το έσκισε στα δύο.
Φορτώνεις στο αυτοκίνητο μάνα και θεία και πάτε να ανάψετε κεράκι στο ταπεινό σπίτι του. Κι είχε δυο αδελφές και μια μητέρα τυφλή να θρέψει.
Ο Παπαδιαμάντης κρυφοκοιτάζει κρυμμένος στο χαγιάτι: αν νομίζεις ότι η ζωή και η εποχή σου έχει άλλο νόημα-άλλο θάνατο κι άλλη ανάσταση, γελιέσαι.
Θυμάσαι στο Παγγαίο τα τελευταία χρόνια τέσσερις σκοτωμένους από ξύλευση και δύο από το χέρι τους.
Λάμπει Μεγάλη Παρασκευή, μέρα της κηδείας, το βουνό. Βγαίνει πρώτα ο στολισμένος Επιτάφιος και όλοι μαζί τρέχουν μεσημεριάτικα να κηδέψουν τον στολισμένο Παναγιώτη με τα ματωμένα χαρακτηριστικά. Η μια αδελφή του ήταν και της εκκλησίας, άναβε κι έσβηνε τα καντήλια, ανύπαντρη κι αυτή όπως και ο νεκρός αδελφός.
Απουσία ελεήμονος Θεού («έτσι του γράφτηκε του παιδιού» επέμενε η χήρα θεία μου που έχασε τον ναυτικό άντρα της στα τριάντα), γύρισα στο σπίτι και άρχισα ένα επόμενο τροπάριο του Σκιαθίτη.

Στο μεταξύ η θλίψη μου για σένα κορυφώνεται εκεί που είσαι αλλά εσύ είσαι εκτός αυτής της ιστορίας-προς το παρόν.