Παρουσίαση στην εφημερίδα "Πελοπόννησος".

Το "Γραφείο Πεζογραφίας" συνεχίζει την παρουσίαση Ελλήνων και Ελληνίδων πεζογράφων στην εφημερίδα "Πελοπόννησος". 

Στο φύλλο της Κυριακής 11.04.2021 παρουσιάζεται το πεζογραφικό πορτρέτο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη.
Επιμέλεια σελίδας Αντώνης Δ. Σκιαθάς, Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος
Γραφείο Πεζογραφίας Ενότητα: "Πεζογραφικά Πορτρέτα" .

Αναδημοσίευση στο CULTURE BOOK

Πείτε μας μια μικρή ιστορία 100-200 λέξεις με ένα σπουδαίο πεζογράφο που έχετε συναναστραφεί ή συναντήσει.

"Πρώτη λογοτεχνική παρέα"

Το 1993, όταν άρχισα να εκδίδω στον Κέδρο, θυμάμαι με συγκίνηση το πρώτο τραπέζι που κάθισα με τους παλιότερους λογοτέχνες. Ο Γιάννης Κοντός αναλάμβανε να τους μαζεύει κάθε τόσο στο ΙΝΤΕΑΛ τα μεσημέρια. Έτσι γνώρισα από κοντά τον Μένη Κουμανταρέα, τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιάννη Βαρβέρη κ.α. Ο Γιάννης Βαρβέρης με έπαιρνε μαζί του για ποτό στα νυχτερινά κέντρα της Ιεράς Οδού! Επίσης είχα καλή σχέση με τον Γιώργο Χειμωνά, όταν τον έβλεπα φυσικά γιατί έλειπε στην Γαλλία και με τον Νίκο Θέμελη. Αυτές ήταν οι τελευταίες λογοτεχνικές μου παρέες, καθώς όλοι τους έφυγαν πια. Τώρα πια όλοι “συναντιόμαστε” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ποιο ήταν το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που θυμάστε να κρατήσατε στα χέρια σας ως παιδί και με ποια αφορμή;

Παιδί, στο δημοτικό σχολείο, θυμάμαι τον “Κόμη Μοντεχρήστο”, “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα” και τα “Διηγήματα” του Παπαδιαμάντη. Όλα διασκευασμένα για παιδιά, όλα δώρα από την νονά μου τις γιορτές, πολύτιμα δώρα που σκαρφάλωσαν στην πρώτη μου μικρή βιβλιοθήκη.

Υπάρχουν συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι, που επηρέασαν καθοριστικά τον τρόπο γραφής σας;

Στα πρώτα μου διηγήματα επηρεάστηκα πολύ-ή έτσι πίστευα-από τον Γιώργο Ιωάννου αλλά στο μυθιστόρημα μαθήτευσα κοντά στους Αγγλοσάξωνες που διάβαζα στο Πανεπιστήμιο στην Αγγλική Φιλολογία. Μελέτησα πολύ τη βρετανική γενιά του ογδόντα, τον Kαζούο Ισιγκούρο, τον Ίαν ΜακΓιούαν, τον Γκρέιαμ Σουίφτ.

Η πεζογραφία απαιτεί σχεδιασμό και μεγάλη διάρκεια συγγραφικής αφοσίωσης. Πώς ακριβώς γράφετε μια ιστορία; Κάνετε ένα προσχέδιο, κρατάτε σημειώσεις, υιοθετείτε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εργασίας;

Πάντα υπάρχει ένα προσχέδιο σε ένα μπλοκ που αποτελεί και το ημερολόγιο της συγγραφής όταν συνεχιστεί το αρχικό σχέδιο. Ύστερα ξεκινάνε οι πρώτες γραφές, χειρόγραφες στα πρώτα κεφάλαια, και μετά περνάω κατευθείαν στον υπολογιστή αν και έχω γράψει ολόκληρα μυθιστορήματα στο χέρι. Στην πρώτη φάση της συγγραφής είμαι απομονωμένος, γράφω τις πρωινές ώρες. Εκτυπώνω αρκετές φορές το κείμενο γιατί μόνον πάνω στο χαρτί μπορώ να το ελέγξω.

    Οι χαρακτήρες των έργων σας είναι προϊόν μυθοπλασίας ή              εμπνέονται από βιωμένες εμπειρίες της προσωπικής σας ζωής;     Υπάρχουν κάποιοι που συγγενεύουν με εσάς;

Οι χαρακτήρες μου βρίσκονται συνήθως στο κοντινό μου περιβάλλον ή μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει η ματιά και η φαντασία μου. Παρατηρώ τους ανθρώπους, διαμορφώνω χαρακτήρες, τους μεταπλάθω. Σε μερικά μυθιστορήματα κυριαρχεί το αυτοβιογραφικό στοιχείο: στον “Ναύτη” ή στο “Παρτάλι”. Αλλού αντλώ από ανθρώπους που είχαμε κοινές εμπειρίες όπως οι ηρωίδες μου στο “Μυστικό της Έλλης” και στη “Ζωή μεθόρια”, ιδιαίτερες προσωπικότητες γυναικών που γνώρισα όσο δίδασκα στη μέση εκπαίδευση.

Οφείλει ο σύγχρονος πεζογράφος να «αποδράσει» από το ιδιωτικό του όραμα και να γίνει συμμέτοχος ή δημιουργός ενός κοινωνικού οράματος; Κατά πόσο και σε ποιο βαθμό επηρεάζει το διαδίκτυο έναν ανάλογο τρόπο σκέψης;

Ο συγγραφέας καταγράφει τον κοινωνικό του περίγυρο, δεν καταγγέλει, ούτε συστρατεύεται με κόμματα. Υποστηρίζει με τις ιστορίες του την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία του λόγου. Και αυτά μέσα από τους ήρωες και τις μυθοπλασίες του και όχι με αφορισμούς και πολιτικολογίες. Το διαδίκτυο διασπά την κοινωνία σε μικρότερες υπο-ομάδες, χάνεται η κοινωνική συνοχή και όλα λειτουργούν μέσα από ένα ατομικιστικό πρίσμα. Γίνονται όλοι “διάσημοι” αλλά χωρίς κοινό για να τους αποθεώνει.

Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που θεωρείτε ότι «κάνουν» ένα βιβλίο να είναι πολύ σημαντικό και να «αντέχει» στον χρόνο;

Η γλώσσα, η δομή, ο τρόπος που εκφράζεται για την εποχή του θα δώσει κίνητρο και στις επόμενες γενιές να διαβαστεί. Καλύτερα όμως να αναγνωρίζεται ένα έργο όσο ζει ο δημιουργός του, μετά τι νόημα έχει για τον ίδιο;

Η πεζογραφία μπορεί να «θρέψει» τον συγγραφέα; Πώς αντιμετωπίζετε επαγγελματικά τον βίο σας;

Φυσικά όχι, ειδικά η λογοτεχνία σε μια μικρή χώρα σαν τη δική μας. Γι αυτό και οι περισσότεροι συγγραφείς βιοπορίζονται από κάποιο άλλο επάγγελμα. Εγώ εργάστηκα ως καθηγητής αγγλικών στο δημόσιο. Ωστόσο στη χώρα μας δεν αμείβεται το γραπτό. Υπολογίζω ότι γράφω 25-30.000 λέξεις, άρθρα ή πεζογραφήματα, το χρόνο χωρίς αμοιβή. Στο London Review of Books κάθε άρθρο χρεώνεται ένα δολάριο τη λέξη.

Ο χώρος της λογοτεχνίας γενικότερα και της πεζογραφίας ειδικότερα, όπως έχει δείξει η ιστορία, συνιστά τόπο μικρών και μεγάλων αψιμαχιών. Εσείς πώς τις βιώνετε;

Μπορεί να υπάρχουν αλλά δεν έχω εμπλακεί ποτέ και ούτε έχει νόημα. Ο τρόπος ζωής και ο χαρακτήρας μου με αποτρέπουν να είμαι επιθετικός ή ανταγωνιστικός στο χώρο μου.

Ποιες συμβουλές θα επιθυμούσατε να δώσετε σε νεότερους συγγραφείς;

Να διαβάζουν, να γράφουν, να συνδεθούν με την μεγάλη ελληνική λογοτεχνική παράδοση. Εκεί βρίσκεται ο πλούτος μας.