Fitzcarraldo Editions: The Biggest Little Press in the World

 

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ FITZCARRALDO είναι η μεγαλύτερη αίσθηση των εκδόσεων εδώ και δεκαετίες. Με έδρα την περιοχή Deptford του Λονδίνου, ο ανεξάρτητος οίκος δημοσίευσε τέσσερις νικητές του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας και μέτρησης. Τι κάνει όμως τον Τύπο τόσο επιτυχημένο έξω από τους παραδοσιακούς κύκλους του βιβλίου; Είναι το εκλεπτυσμένο λογοτεχνικό τους γούστο ή τα κομψά, διακριτικά βιβλία τους που λειτουργούν ως πολιτιστικό σημαίνον;

Αυτή η ιστορία δεν αφορά το branding, αλλά ίσως θα έπρεπε, ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε καθώς έβγαινα από τα γραφεία της Fitzcarraldo Editions, του ανεξάρτητου εκδοτικού οίκου που έχει καταιγίσει τον λογοτεχνικό κόσμο. Παρόλο που οι τελευταίες 12 λέξεις της προηγούμενης πρότασης θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανατριχίλες σε ορισμένους αναγνώστες για τους απόηχους των άρθρων και καταλόγων clickbait, ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να περιγραφεί τι έχει πετύχει ο εκδότης Jacques Testard από τότε που ο Γάλλος ιθαγενής ίδρυσε τον οίκο του Λονδίνου ως μία επιχείρηση το 2014. Λογοτεχνία (Svetlana Alexievich το 2015, Olga Tokarczuk το 2018, Annie Ernaux το 2022 και Jon Fosse το 2023) και οι συγγραφείς τους βρίσκονται στις λίστες και στις βραχυπρόθεσμες λίστες όλων των πιο διάσημων βρετανικών και διεθνών βραβείων, μερικά από τα οποία έχουν λάβει. Από πέρυσι, ο οίκος έχει επίσης πουλήσει περισσότερες από ένα εκατομμύριο τυπογραφικές μονάδες και κάθε τίτλος, με μια εξαίρεση, έχει πουλήσει τουλάχιστον 1.000 αντίτυπα. Για αναφορά, οι μέσες πωλήσεις ανά μονάδα για ένα νέο έργο λογοτεχνικής φαντασίας είναι 250 αντίτυπα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτά δεν είναι μικρά κατορθώματα για μια μικρή ομάδα που είχε τζίρο λίγο λιγότερο από δύο εκατομμύρια λίρες το 2023, αλλά ο μεγαλύτερος θρίαμβός τους μέχρι σήμερα μπορεί να είναι ότι έχουν κάνει την «προκλητική λογοτεχνία chic», όπως το θέτει ένα πρόσφατο προφίλ του New Yorker.

Γιατί όμως chic; Και πώς γίνεται να παίρνω κομπλιμέντα για το καλό μου γούστο στη λογοτεχνία όταν έχω ένα βιβλίο του Fitzcarraldo να βγαίνει από την τσέπη του σακακιού μου σε ένα λόμπι ξενοδοχείου και ο τίτλος δεν είναι καν ορατός; Η απάντηση μάλλον έχει να κάνει με το branding, σκέφτηκα καθώς κατέβαινα μια σκάλα μέσα στο κτίριο Fuel Tank, το οποίο φιλοξενεί τον ανοιχτό χώρο 67 τετραγωνικών μέτρων που μοιάζει ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να είναι το γραφείο ενός ανεξάρτητου εκδοτικού οίκου: αντίγραφα των βιβλίων τους καλύπτουν ράφια με αδυνατισμένα φυτά πάνω τους. ένα στρογγυλό τραπέζι συσκέψεων καλύπτεται από ομοιώματα εκτύπωσης και αντίγραφα εκ των προτέρων ανάγνωσης. Post-it με το επερχόμενο πρόγραμμα δημοσίευσης διάστικτο στον τοίχο. γραφεία με υπολογιστές αντικριστά. και η τέχνη είναι διάσπαρτη, συμπεριλαμβανομένης μιας κούκλας με ανατίναξη του John Waters και μιας ακουαρέλας Giles Round του βιβλίου του Paul B. Preciado από τον Fitzcarraldo.

(αυτόματη μετάφραση)

Το άρθρο στα αγγλικά: 

Βιβλία που ξεχώρισα στον 21ο αιώνα

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 16 Φεβρουαρίου 2025

Γράφω για τις ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ του Τζόναθαν Λίτελ, τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ του Λεονάρδο Παδούρα και τη ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ του Άλλαν Χόλινγκερστ.

 

Dirty Valentine , ένα διήγημα για την ημέρα του έρωτα

 

” Των ψυχών και των σωμάτων” 

του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Το φιλόξενο σπίτι της Έλλης μας υποδέχτηκε άλλη μια φορά, όχι όμως για εορταστικούς λόγους. Είχε χάσει τον πατέρα της πριν σαράντα ημέρες και περάσαμε να πιούμε ένα καφέ στη μνήμη του. Ωραίος άνθρωπος ο κυρ Νίκος. Ζεστός και ήρεμος, καθόταν στην πολυθρόνα του και διάβαζε με τις ώρες ιστορικά βιβλία, ώρες πολλές. Τώρα οι στάχτες του αναπαύονταν σε μία τεφροδόχο, τοποθετημένη σε ένα μαρμάρινο ράφι στη βεράντα, στο ίδιο μέρος όπου καθόταν κι εκείνος όταν έκανε καλό καιρό.

Η αδελφή της Έλλης, η Άννα, έβαλε μια πίτα στο φούρνο, άνοιξε δικό της φύλλο, μύριζε σπιτικό το διαμέρισμα, είχαν πιάσει οι ζέστες του Μαίου, καθόμασταν έξω κι εμείς συζητώντας για εκείνον που έφυγε ·στάθηκε τυχερός με δύο κόρες που τον φρόντιζαν μέχρι την τελευταία του στιγμή. “Πράγματι τυχερός”, τόνισε ο Αργύρης, ο εικαστικός, που ζούσε παραδίπλα και επισκεπτόταν τακτικά τα κορίτσια. Κάπνιζε στριφτό, μόνον αυτός (τον είχα γνωρίσει πρόσφατα), ήταν ένας ομιλητικός, υπερκινητικός, πενηντάρης και ο μικρότερος στην παρέα των συνταξιούχων.

Κόντευε μία μεσημέρι όταν απέναντι σε  μία ανακαινισμένη, στενόμακρη, πολυκατοικία είδαμε έναν τύπο με μαγιό να βγαίνει από το δώμα της ταράτσας. Το δώμα (αυθαίρετο ή πρώην πλυσταριό) βρισκόταν στο ίδιο ύψος με το δικό μας μπαλκόνι αλλά στο βάθος γιατί μεσολαβούσε ένα χαμηλότερο κτίριο, το 87ο Δημοτικό Σχολείο. Εκεί πάνω στην ταράτσα, είχαν φτιάξει μια μικρή, υπερυψωμένη, πισίνα.  Ο άντρας ανέβηκε μερικά σκαλοπάτια και βούτηξε μέσα. Ξεχώριζε μόνον το κεφάλι του ενώ προσπαθούσε να κολυμπήσει σε μια έκταση νερού που-λογικά- αντιστοιχούσε στο άνοιγμα των χεριών του.

Η Έλλη μας θύμισε ότι παλιότερα στην ίδια πολυκατοικία, στεγαζόταν μια βιοτεχνία, κάτι τέτοιο. Με την οικονομική κρίση έκλεισε, κατέρρεε η οικοδομή αλλά να που η πρόσφατη τουριστική ζήτηση μετέτρεψε το άχαρο κτίσμα σε περιζήτητο Airbnb συγκρότημα διαμερισμάτων. Και γιατί όχι; Το μετρό του Κεραμεικού απείχε μόλις  διακόσια μέτρα, αρκετά δωμάτια είχαν θέα την Ακρόπολη, ενώ το δώμα έβλεπε στο βάθος τον Πειραιά -ακόμη και τα φασαριόζικα τρένα που περνούσαν από κάτω ήταν αξιοθέατα μιας άλλης εποχής.

Λίγο μετά τον άντρα, εμφανίστηκε μια κοπέλα με μπικίνι και, αφού πήρε μερικές βαθιές ανάσες, βυθίστηκε και αυτή στην πισίνα. Θα χώραγαν δύσκολα οι δύο τους αλλά μάλλον βολεύτηκαν αφού σύντομα τα δύο σώματα έγιναν ένα. Αγκαλιές, φιλιά ρουφηχτά, μα δεν σιχαίνονται το χλωριούχο νερό; σχολιάσαμε.

Η πίτα στο μεταξύ βγήκε ζεστή, τραγανιστή, μοσχοβολούσε χόρτα και μυρωδικά. Η Άννα ετοίμαζε και τους καφέδες, ελληνικό, δεν πίνεις καπουτσίνο στη ψυχή ενός πεθαμένου…

“Μα τι κάνουν αυτοί εκεί”, ρώτησε η Άννα, ρίχνοντας μια αδιάφορη ματιά.

“Μάλλον το κάνουν”, σχολίασε γελώντας ο εικαστικός, στερεώνοντας τα σκούρα γυαλιά του επάνω στη μύτη. Το ζευγάρι δεν ξεκόλλαγε…

Στο μεταξύ η κουβέντα μας γινόταν πιο κοφτή  και μετρημένη, τα βλέμματα μας αναγκαστικά είχαν προσανατολιστεί προς το ερωτικό δρώμενο. Το ζευγάρι βγήκαν από την πισίνα μουσκεμένοι, κάτω από το μαγιό του άντρα διαγραφόταν η στύση του-ο Αργύρης αναμετάδιδε κάθε λεπτομέρεια. Καλοσχηματισμένα κορμιά, “τριαντάρης εκείνος, εικοσιπέντε αυτή”, υπολόγισε ο Αργύρης.

Εκείνοι όμως στον κόσμο τους, δεν ασχολιόταν με τον περίγυρο λες και  ήταν μόνοι στον αττικό ορίζοντα, υπερόπτες και αυτάρκεις (όσα δεν είμασταν όλοι εμείς). Ξάφνου, με μια συγχρονισμένη κίνηση, πέταξαν τα μαγιό. Ο άντρας ξάπλωσε ανάσκελα σε μια ξαπλώστρα και η γυναίκα κάθισε πάνω του αντικριστά και άρχισε να ανεβοκατεβαίνει. Οι κινήσεις τους ρυθμικές, συγχρονισμένες. Το κεφάλι της μπρος-πίσω, τα βρεγμένα μαλλιά της έπνιγαν το πρόσωπο του εραστή.

Σιωπή, εμείς, μούγγα, μήπως κι ακούγονταν κανα αναστεναγμός αλλά πώς!  Περνούσε ξεφυσώντας μια αμαξοστοιχία -ούτε που θα την άκουσαν οι παθιασμένοι εραστές. Αλλαγή στάσης. Όρθιοι, ακουμπώντας  στο τοιχάκι της πισίνας. Η Άννα αποτραβήχτηκε στην κουζίνα και η Έλλη την ακολούθησε λέγοντας “αν τελειώσουν πείτε μου”.    “Χύθηκε ο καφές !” φώναξε η Άννα. Τα κορίτσια βρίσκονταν σε μια γλυκιά υπερένταση- συνηθισμένες να ζούνε μόνες, δική τους επιλογή.

Ο Αργύρης, εμφανώς ερεθισμένος, με κοίταξε μέσα από τα γυαλιά του. “Καλά, τι θα δούμε ακόμη”. Όμως δεν βλέπαμε πια γιατί το ζευγάρι βούτηξαν να ξεπλυθούν στην πισίνα. Πάντως δεν είχαν τελειώσει. Ξαναβγήκαν, εκείνος κάθισε στα σκαλάκια της πισίνας κι αυτή έσκυψε πάνω στα ανοιχτά του σκέλια. Δεν μπορώ να το πω πιο λογοτεχνικά. Ο Αργύρης υπαινίχθηκε ότι ο άντρας ήταν προικισμένος και περιτμημένος · προσωπικά δεν είχα το πεόμετρο στο μάτι ούτε ανάλογη οπτική οξύτητα…Μπήκα στην κουζίνα και παραπονέθηκα για τους δύο ανερχόμενους καταρράκτες, “καλές μου, δεν βλέπω καθαρά, μόνον περιγράμματα”.

Η Έλλη γελώντας έτρεξε στο καθιστικό και επέστρεψε με ένα ζευγάρι κυάλια θεάτρου, παρμένα από κάποια ευρωπαϊκή αίθουσα θεάτρου (δεν είναι της ώρας οι αναδρομές, να τους προλάβουμε). Να ΄μαι πάλι στην βεράντα, ο εικαστικός ταίριαζε το καβάλο του. Οι απέναντι συνέχιζαν, αυτός είχε γείρει το κεφάλι και τιναζόταν με σπασμούς. Εκείνη ανασηκώθηκε, μπήκε στο δώμα, να τη τώρα με το κινητό · άρχισαν να αυτοφωτογραφίζονται  ολόγυμνοι. Όταν τελείωσε και η φωτογράφιση χώθηκαν στο δώμα  για να εμφανιστούν αυτή τη φορά τυλιγμένοι με παρεό και ένα ποτό στο χέρι τους.

“Μοχίτο …” είπε με σιγουριά ο Αργύρης.

“Άσε μας βρε, Αργύρη, πώς το κατάλαβες;”

“Μα δεν βλέπεις τα φυλλαράκια της μέντας;”

Ρουφούσαν τα ποτά ο ένας από το στόμα της άλλης, έσταζαν στα ημίγυμνα κορμιά τους…

Η Έλλη έφερε τους καφέδες και το σπιτικό λικέρ. “Κράνα! Καλά για τη διάρροια, σφίγγει ο κώλος” ξεστόμισε ο εικαστικός.

Κάπως χαλάρωσε η ατμόσφαιρα. “Δεν είναι και πολύ δυνατά τα κυάλια σου, ‘Ελλη, θα σου κάνω δώρο ένα κανονικό ζευγάρι”. Εκείνη μου είπε γελώντας, “δεν χρειάζεται, είμαι χορτασμένη στο μάτι και στο σώμα. Πάντως τον μπαμπά μια χαρά τον βόλευαν”.

“Θεός σ’  χωρέστον…”

Με ανασηκωμένα τα φλιτζανάκια του καφέ-σας το ορκίζομαι!- είδαμε τους απέναντι να υψώνουν τα δικά τους ποτήρια, να πίνουν στην υγειά μας. Ναι, ολοφάνερα μας είχαν δει, μας είχαν εντοπίσει, μπορεί και να μας χάρισαν το θέαμα στην ταράτσα. Μακάρι να τους έβλεπε και ο συγχωρεμένος.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ο αναγνώστης. 14/02/35

Amy Tan's archive has been acquired by The Bancroft Library at the University of California, Berkeley

The Bancroft Library will house the extraordinary collection, which arrived in 62 boxes that include some never-before-seen writing.

By Dan Vaccaro

February 12, 2025 

Χάρισε ή μάλλον πούλησε ακριβά το αρχείο της και καλά έκανε.

Απόσπασμα:

Σημείωσε επίσης την απροθυμία της να μοιραστεί το περιεχόμενό της - για το οποίο άρχισε να τη ρωτούν λίγο μετά τη δημοσιοποίησή της - για λόγους ιδιωτικότητας, αυτοσυνειδησίας και φόβου ότι οι μελετητές θα την ανέλυαν μέσα από έναν πολύ στενό φακό.

Τελικά, η Tan είπε ότι ήρθε στην ιδέα, εν μέρει λόγω της εμπιστοσύνης της στη βιβλιοθήκη The Bancroft. «Αν και δεν μπορώ να πω τι είναι τυπικό σε ένα δελτίο τύπου - «Είμαι ενθουσιασμένος και με τιμά» - είμαι πραγματικά βαθιά ευγνώμων που οι άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το τι συνέβη στο γράψιμό μου», είπε.

Το αρχείο Amy Tan, το οποίο ήρθε στο UC Berkeley σε 62 κουτιά, είναι μια εξαιρετική καταγραφή της μοναδικής λογοτεχνικής καριέρας και της προσωπικής ζωής του συγγραφέα. Περιέχει προσχέδια και χειρόγραφα των δημοσιευμένων έργων της Ταν, συμπεριλαμβανομένου του μυθιστορήματος που καθορίζει την καριέρα της, The Joy Luck Club.

(μετάφραση αυτόματη)

ολόκληρο το κείμενο: 

Μια συζήτηση με τον σπουδαίο κριτικό Michael Dirda

Post critic Michael Dirda turns a page

Story by John Williams

Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι εβδομαδιαίος κριτικός βιβλίων, εκτός από όλη την ανάγνωση που πρέπει να κάνεις τόσο γρήγορα;

Κρατώ ένα κουμπί στο γραφείο μου που λέει «Ζωή; Φυσικά και έχω μια ζωή. Είναι μια ζωή γεμάτη βιβλία». Για μένα δεν υπάρχουν ρεπό. Διαβάζω αργά – στην πραγματικότητα κινώ τα χείλη μου ενώ ακούω κάθε λέξη – και χρειάζομαι τακτικά αρκετές μέρες για να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα ή μια βιογραφία, πόσο μάλλον ένα επιστημονικό έργο, ας πούμε, πνευματικής ιστορίας. Σημειώνω βασικά αποσπάσματα, γράφω στο περιθώριο, σημειώνω στον εαυτό μου και, όποτε είναι δυνατόν, συμβουλεύομαι παλαιότερα έργα του συγγραφέα ή για το ίδιο θέμα. Το να μπορείς να το κάνεις τελευταίο είναι μια δικαιολογία για να έχεις προσωπική βιβλιοθήκη. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, σκέφτομαι επίσης πώς να προσεγγίσω καλύτερα το βιβλίο που εξετάζω. Δεν είμαι φυσικός συγγραφέας, αλλά κατέχω μια αντισταθμιστική αρετή: την επιμονή. Απλώς συνεχίζω να προσαρμόζω τις προτάσεις μέχρι να φαίνονται λίγο πολύ εντάξει. Μερικές φορές παίρνει λίγο χρόνο.

Γενικά, θεωρώ μια βιβλιοκριτική ή μια στήλη βιβλίου ως ουσιαστικά εγγράμματη ψυχαγωγία. Πρέπει να κινείται γρήγορα, να αποφεύγει τη συγκατάβαση, να είναι διασκεδαστικό να διαβάζεται. Σε λίγο, μπορώ να γράψω γρήγορα, αλλά τις περισσότερες φορές μια κριτική ή ένα δοκίμιο θα διαρκέσει περίπου τρεις ημέρες. Τείνω να ολοκληρώσω ένα προκαταρκτικό σχέδιο σε μια κουραστική μέρα των επτά ή οκτώ ωρών. Το επόμενο πρωί, γυαλίζω, αναθεωρώ και κόβω και, στη συνέχεια, στέλνω με email το κομμάτι στον εκδότη μου, συνήθως στην ανεκτίμητη Νόρα Κρουγκ, η οποία απαντά με σκέψεις, ερωτήσεις και προτάσεις. Αυτό οδηγεί σε περαιτέρω μικροαλλαγές και επανεγγραφή έως ότου είμαι λίγο-πολύ ικανοποιημένος με αυτό που έχω κάνει ή απλά παραιτήθηκα ότι δεν μπορώ να βελτιώσω τα πράγματα. Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι όσο παράξενο ή αξιολύπητο κι αν ακούγεται, σπάνια ήμουν πιο χαρούμενος από ό,τι όταν κάθομαι σε ένα πληκτρολόγιο και δουλεύω σε μια κριτική και ασχολούμαι με τις προτάσεις μου. Γι' αυτό έμεινα τόσο καιρό στο παιχνίδι.

(*μετάφραση αυτόματη)

 

Συνεχίστε την ανάγνωση στον σύνδεσμο πάνω στον τίτλο της ανάρτησης. 

Θεόδωρος Γρηγοριάδης: «Αυτό που θεωρούμε γραφικό γίνεται επικίνδυνο» Συνέντευξη στην Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Μια συζήτηση εφ΄όλης της ύλης και με πολλές αυτοβιογραφικές αναφορές. 

Τα καλύτερα κουίρ βιβλία του 2024

Γράφει η Φανή Χατζή

Στον αντίστοιχο περσινό απολογισμό είχαμε σημειώσει ότι το 2023 ήταν μια χρονιά ηχηρής παρουσίας της κουίρ λογοτεχνίας, όπως αποδείχτηκε από τις επιλογές μεγάλων και μικρών εκδοτικών, αλλά και τις συζητήσεις που προέκυψαν σε φεστιβάλ και άλλες εκδηλώσεις. Το 2024, η κουίρ λογοτεχνία που εκδόθηκε ήταν ακόμα περισσότερη και η φετινή καταγραφή μετρά τουλάχιστον 30 τίτλους βιβλίων λογοτεχνίας, θεωρίας, συλλογών και λοιπών εγχειρημάτων.

Με εξαίρεση ένα βιβλίο που ξεχώρισε με τον τρόπο που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και συμπεριλαμβάνεται και εδώ, η λίστα αυτή περιορίζεται σε βιβλία ενηλίκων ή νέων. Για βιβλία, όμως, που προωθούν την εξοικείωση των παιδιών με τις έννοιες της συμπεριληπτικότητας, της αποδοχής και ανεκτικότητας, παραπέμπουμε στο άρθρο Πώς να μην καλλιεργούμε έμφυλα στερεότυπα: Οι απαντήσεις σε 20 βιβλία για παιδιά στο οποίο η Ελένη Κορόβηλα κάλυψε τη σχετική εκδοτική παραγωγή του 2024.

Για το κουίρ, αντί προλόγου

Οι συζητήσεις που γεννά μια τέτοια «λίστα» είναι ποικίλες και τα επακόλουθα ερωτήματα οφείλουν να εγερθούν, όπως, για παράδειγμα, το ζήτημα της ορατότητας έναντι της ποιότητας. Ο χαρακτηρισμός «κουίρ» για τα βιβλία που ακολουθούν δεν πρέπει να ιδωθεί περιοριστικά ούτε σαν αποκλειστική προσδιοριστική ταμπέλα που αντικαθιστά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η ένταξη των βιβλίων στη λίστα αυτή είναι μια προσπάθεια χαρτογράφησης μιας λογοτεχνίας που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν συναντάται σε άλλες λίστες, παρά μόνο, εντελώς συμπτωματικά, κάθε Ιούνιο. Η επαγρύπνηση γι’ αυτούς τους τίτλους πρέπει να είναι διαρκής, παρόλο που η καταγραφή τους δεν είναι περιοριστική, αν λάβουμε υπόψη πόσα (κουίρ) βιβλία γράφονται και μεταφράζονται κάθε χρόνο.

Ο λόγος που επέλεγε το queer έναντι του gay είναι γιατί, για τη hooks, το κουίρ «δεν έχει να κάνει με ποιον κάνεις σεξ, αλλά με έναν εαυτό που βρίσκεται σε δυσαρμονία με οτιδήποτε υπάρχει γύρω του και πασχίζει να βρει και να εφεύρει έναν χώρο μέσα στον οποίο θα μιλά, θα ζει και θα ευημερεί».

Όσον αφορά την ίδια την έννοια του κουίρ, ας δανειστούμε μια φράση που αποδίδεται στη bell hooks, την οποία είχαμε φέτος τη χαρά να δούμε στα ελληνικά, αφού μεταφράστηκε το βιβλίο της Όλα για την αγάπη (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Η ίδια αναφερόταν στον εαυτό της ως «queer-pas-gay», με το γαλλικό “pas” (όχι) ενδιάμεσα να δηλώνει αντίθεση. Ο λόγος που επέλεγε το queer έναντι του gay είναι γιατί, για τη hooks, το κουίρ «δεν έχει να κάνει με ποιον κάνεις σεξ, αλλά με έναν εαυτό που βρίσκεται σε δυσαρμονία με οτιδήποτε υπάρχει γύρω του και πασχίζει να βρει και να εφεύρει έναν χώρο μέσα στον οποίο θα μιλά, θα ζει και θα ευημερεί». Κρατώντας αυτόν τον ρευστό ορισμό, που περιλαμβάνει όχι μόνο τις σεξουαλικές αλλά και τις πολιτικές συνδηλώσεις του κουίρ, ας περιηγηθούμε στα φετινά κουίρ βιβλία.

To εκτενές άρθρο συνεχίζεται στην bookpress 

Ανάμεσα στα 30 βιβλία της χρονιάς, γράφει για το "Ελσίνκι"

...Στο πιο πρόσφατο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, ένας συγγραφέας, ο Αντώνης, γνωρίζει τον πολύ νεότερό του Κούρδο πρόσφυγα Αβίρ. Για τον Αβίρ η Ελλάδα είναι μια «ενδιάμεση στάση», νομικά και συναισθηματικά, το μέλλον του και η ζωή του θα χτιστεί σύντομα στη Φινλανδία. Ο Αντώνης, όμως, αυτός που μένει πίσω, επιβαρύνεται με τη μνήμη και αναλαμβάνει την εξιστόρηση της γνωριμίας και φιλίας των δύο ανδρών, μέσα από διαφορετικές οπτικές, γεωγραφίες και χρονικά επίπεδα. Σαν μια κουίρ αναδιήγηση ή μάλλον πραγματική εκδοχή του «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» του Φασμπίντερ, το Ελσίνκι αποτυπώνει έναν έρωτα που φωλιάζει στο ρευστό πολιτικό συγκείμενο μιας Ελλάδας, Ευρώπης και Μέσης Ανατολής σε κρίση. Κι ενώ οι κανονιστικές επιταγές του φύλου, της θρησκείας, του γάμου επιβάλλουν απόσταση, οι τόσο θερμοί ψηφιακοί διάλογοι των δυο ηρώων και η υπερκέραση όλων των απτών και αόρατων συνόρων τους κρατούν κοντά. Ένα μυθιστόρημα που αντιστρέφει, «κουηροποιεί» τις έννοιες της οικογένειας, της ευαλωτότητας και της εγγύτητας.