Τζεμίλ Τουράν "Τα παιδιά του Αραράτ"

Από το πρώτο μου φάσκιωμα έμαθα ποιος και ποιοι είμαστε. Πριν προλάβω ν' αγαπήσω τη ζωή αγάπησα την πατρίδα μου. Με τ' όνομά της με νανούριζε η μάνα μου. Μες τις ομορφιές της πλάθονταν τα πρώτα μου όνειρα. Και όλα μα όλα τα βράδια οι ιστορίες του τόπου μου ήταν μιαν ανάσα πριν το "καληνύχτα".

Απόσπασμα από το καινούργιο μυθιστόρημα του Τζεμίλ Τουράν, που γεννήθηκε στο Κουρδιστάν της Τουρκίας, σπούδασε στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη, αγωνίστηκε για το Κουρδικό Κίνημα, κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε βασανίστηκε και ζήτησε άσυλο στην Ελλάδα και απέκτησε αργότερα την ελληνική υπηκοότητα.Έχει ήδη γράψει τρία μυθιστορήματα και είναι ο πρώτος Κούρδος που γράφει στα ελληνικά.
Σε μία χώρα που θαυμάζει και αποθεώνει Έλληνες συγγραφείς που γράφουν στα γαλλικά ή στα αγγλικά και ύστερα μας έρχονται "επιβραβευμένοι" να μεταφραστούν και στην πατρίδα τους, αντιλαμβάνομαι πόσο άβολο θα είναι για τους ξιπασμένους αναγνώστες να διαλέξουν τον Ξένο που επέλεξε να είναι σαν κι αυτούς και να γράφει στην γλώσσα τους.

Λογικά ο Τουράν, με κάθε βιβλίο του, θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα.
Και κάτι ακόμη: αν η χώρα μας έδινε το δικαίωμα στους πρόσφυγες να μείνουν εδώ και να εντρυφήσουν στη γλώσσα μας, άραγε πόσο νέο αίμα δεν θα μπολιαζόταν στην ελληνική λογοτεχνία.
Οι Βρετανοί ανάσαναν με τους Ινδούς και τους Πακιστανούς συγγραφείς,επιβάλλοντας την πολυπολιτισμικότητα, και γονιμοποιώντας την γλώσσα τους.