Διάβασα και γοητεύτηκα:
- Ρέυ Μπράντμπερυ - Κρασί απο πικραλίδα
 - Ερικ-Εμμανουέλ Σμιτ - Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου
 - Αντριου Ο'Χάγκαν - Να ΄σαι κοντά μου
 
- Κόρμακ ΜακΑρθυ - Ο δρόμος
 - Ντάνιελ Κέλμαν - Η μέτρηση του κόσμου
 - Ντάνιελ Κέλμαν - Εγώ και ο Καμίνσκι
 - Ντοστογιέφσκι - Η ήμερη
 - Μπρους Τσάτγουιν - Ουτς
 - Τζόναθαν Κόου - Σαν τη βροχή πριν πέσει
 - Αρτούρο Περεθ-Ρεβερτε - Ο ζωγράφος των μαχών
 - Ίαν Μακ Γιούαν - Άμστερνταμ
 - Ίαν Μακ Γιούαν - Στην ακτή
 - Jasper Fforde - Η υπόθεση Τζεην Έυρ
 - Έλια Μπαρθέλο - Το μυστικό του χρυσοχόου
 - David Sedaris - Γυμνός
 - Αν Ενράιτ - Η συγκέντρωση
 - Χοσέ Κάρλος Σομόθα - Γράμματα ενός ασήμαντου δολοφόνου
 - Κική Δημουλά - Εκτός σχεδίου
 - Συλλογή - Η Αθήνα τη νύχτα
 - Γιαν Χένρικ Σβαν - Οι περιπλανώμενοι
 - Λούντβιχ Τηκ - Ο ξανθός ΄Εκμπερτ
 - Κλάους Μαν - Λούντβιχ
 - Σωλ Μπέλοου - Άδραξε τη μερα
 - Μαριάννα Κορομηλά - Η Μαρία των Μογγόλων
 - Ζέιντι Σμιθ - Συλλέκτης αυτόγραφων
 - Ντέιβιντ Λοτζ - Μικρός που είναι ο κόσμος, Μικρές πικρές αλήθειες, Θεραπεία, Νέα από τον παράδεισο
 - Ιζαμπέλ Αλιέντε - Όλες οι μέρες
 - Αλεσάντρο Μπαρίκο - Ιστορία σαν παραμύθι
 
- Λένος Χρηστίδης - Μονολογκ
 - Ανδρέας Μήτσου - Ο κύριος Επισκοπάκης
 
- Μισέλ Φάις - Το μέλι και η στάχτη του Θεού
 - Δημήτρης Χατζής - Το τέλος της μικρής μας πόλης
 - Νίκος Καββαδίας - Η βάρδια
 - Γιάννης Ξανθούλης - Η εποχή των καφέδων
 - Μένης Κουμανταρέας - Σεραφείμ και Χερουβείμ
 - Νίκος Χουλιαράς - Το μπακακόκ
 - Ραιημόν Κενώ - Η Ζαζί στο μετρό
 
θα ακολουθήσουν και άλλοι φίλοι/ες με τις δικές τους λίστες. Παραλείπονται -αυτονόητατα- δικά μου βιβλία που ορισμένοι τα διαβάζουν κατευθείαν και από το χειρόγραφο.
Οι φίλοι βιβλιο-bloggers μένουν εκτός, εκτός και πολύ καλοί φίλοι που δεν διαβάζουν καθόλου.
Είναι τόσο υποκειμενικό, το μ αρέσει δεν μ αρέσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ γοητεύτηκα προσφάτως από το The Dharma Bums, του Κέρουακ που διάβασα στα Αγγλικά.
Με γοήτευσe γιατί κατανόησα πόσο μεγάλο λάθος έκανε ο Καπότε που έλεγε ότι ο Κέρουακ, είναι δακτυλογράφος.
Ο Jack ήταν πιανίστας, κι εσύ Καπότε τον πυροβολείς!
Ο Κεροuακ μιμούνταν τους ρυθμικούς αυτοσχεδιασμούς της τζαζ. Κι αυτό ήταν αδύνατο να το καταλάβω, μέσα από τις ελληνικές μεταφράσεις.
Μονάχα ο Λειβαδάς (από όσες είχα διαβάσει) προσπάθησε να ακολουθήσει πιστά το «σαξόφωνο»
Επίσης συνέλαβα σχέσεις με τις ρύμες της hip-hop... και ψάρωσα.
Αυτά...