Παρακολουθούσα, μόλις χθες την ιρανική-κουρδική ταινία «Τι απέγινε η Ελί» παράλληλα με τα βίντεο στο youtube με τις διαδηλώσεις και συγκρούσεις στους δρόμους της Τεχεράνης. Δύο παράλληλα ξεσπάσματα, ένα σε μια ερημική βίλα με μια ομάδα νέων ζευγαριών και τις ταραγμένες σκηνές στους δρόμους παρμένες από τρεμάμενα χέρια. Δεν χρειαζόταν να καταλάβεις τι παιζόταν τόσο στην ερημιά όσο και στην μητρόπολη. Τι κρίμα να οδηγείται στον εμφύλιο ένας τόσο σημαντικός λαός.
Όσο για το εκλογικευμένο φινάλε της ταινίας με την σκηνή του πτώματος ας αφήσουμε και κάποιους σκηνοθέτες να μην είναι έρμαια της ambiguity αλλά να οδηγούνται στην αλληγορία μέσα από τα πιο ρεαλιστικά μέσα.
Στις σκηνές της αναζήτησης, τρόμαξα. Κύματα, ένας χαρταετός: σφίχτηκε το στομάχι μου αληθινό σινεμά.
Όταν ο Ιρανός από την Γερμανία διηγείται στους άλλους πώς η μάνα του κάθε φορά που φεύγει του κρύβει πίκλες μέσα στην βαλίτσα του, θυμήθηκα την βαριά βαλίτσα που έσερνα προχθές φεύγοντας από το Παλαιοχώρι αεροπορικώς και, ανοίγοντάς την, στην Αθήνα, βρήκα ένα τάπερ με σαρμαδάκια, δύο κιλά επιπρόσθετο μητρικό βάρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου