Αναδημοσιεύω κείμενο για το Βραβείο Θερβάντες. Πάντως δεν έχω βρει κάτι μεταφρασμένο στα ελληνικά. Μια αναφορά μόνον στο protagon που την παραθέτω παρακάτω.
Premio Cervantes
They've announced that the 2017 Premio Cervantes -- the leading Spanish-language author-award (paying out €125,000) will go to Sergio Ramírez (though he has to wait until April for the big ceremony ...). (The prize traditionally alternates between Spanish and Latin American authors; it was a LatAm year.)
As longtime readers know, I've long considered Ramírez underappreciated in the English-speaking world (and have suggested that, if they were in the mood to entertain giving the Nobel to a more obviously political author -- and who, after all, can predict their strange moods ? -- the Swedish Academy might have him in the running for that prize; he surely has been nominated for it -- probably often -- over the years); four of his titles are under review at the complete review:
It seems doubtful the prize-win will do much to raise his US/UK profile -- despite his interesting backstory (which includes a five-year stint as vice-president of Nicaragua); it hasn't done much (at least not that I've noticed) for the last three winners -- Eduardo Mendoza (No Word From Gurb, etc.), Fernando del Paso (Palinuro of Mexico, etc.), and Juan Goytisolo.
Ο Λιόσα χαρακτηρίζει τον Ορτέγκα ένα «αληθοφανές πρόσωπο» που προσηλυτίστηκε στον καθολικισμό από συμφέρον και που κάνει δουλειές με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις «αρκεί να μην μιλάνε για πολιτική». Ο νομπελίστας συγγραφέας ανατρέχει στα πρώτα χρόνια του Ορτέγκα στην πολιτική σκηνή της Νικαράγουας. Και θυμάται το «Αντίος μουτσάτσος», την αυτοβιογραφία του Σέρτζιο Ραμίρες, του συγγραφέα που κατείχε το αξίωμα του αντιπροέδρου της χώρας από τον Ιανουάριο του 1985 έως τον Απρίλιο του 1990, δηλαδή στην πρώτη θητεία του Ορτέγκα.
Ο Ραμίρες ήταν ένας από τους ελάχιστους μη στρατιωτικούς στην κυβέρνηση των Σαντινίστας με τους οποίους είχε συνταχθεί για την ανατροπή του καθεστώτος Σομόζα. Ο Λιόσα θυμάται και ένα άλλο βιβλίο του Ραμίρες, δοκίμιο αυτή τη φορά, που έχει τον τίτλο «Η εγκαθίδρυση του λαϊκισμού». Σαν ένας μαέστρος του μαγικού ρεαλισμού, γράφει ο Λιόσα, ο Ραμίρες περιγράφει την άνοδο του ζεύγους Ορτέγκα – Μουρίλο και εκείνη την «αλλόκοτη συμμαχία τους με μάγους, θεραπευτές, θαυματουργούς, μαγγανευτές και θρησκομανείς» με στόχο να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Και τι μένει; «Μια θλίψη για εκείνους τους Νικαραγουανούς που αφιέρωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, τον χρόνο τους και τα όνειρά τους σε μια ψευδαίσθηση» γράφει στην El Pais. Γιατί τη δεκαετία του 1980 «η ουτοπία είχε το όνομα της Νικαράγουας». Η Νικαράγουα τότε ήταν η τελευταία ευκαιρία για το όνειρο ενός καινούργιου κόσμου». Αλλά τώρα; Τώρα δεν είναι παρά μια «γκροτέσκα καρικατούρα».
Premio Cervantes
They've announced that the 2017 Premio Cervantes -- the leading Spanish-language author-award (paying out €125,000) will go to Sergio Ramírez (though he has to wait until April for the big ceremony ...). (The prize traditionally alternates between Spanish and Latin American authors; it was a LatAm year.)
As longtime readers know, I've long considered Ramírez underappreciated in the English-speaking world (and have suggested that, if they were in the mood to entertain giving the Nobel to a more obviously political author -- and who, after all, can predict their strange moods ? -- the Swedish Academy might have him in the running for that prize; he surely has been nominated for it -- probably often -- over the years); four of his titles are under review at the complete review:
It seems doubtful the prize-win will do much to raise his US/UK profile -- despite his interesting backstory (which includes a five-year stint as vice-president of Nicaragua); it hasn't done much (at least not that I've noticed) for the last three winners -- Eduardo Mendoza (No Word From Gurb, etc.), Fernando del Paso (Palinuro of Mexico, etc.), and Juan Goytisolo.
El Pais
Μάριο Βάργκας Λιόσα/ «Αυτή είναι η χώρα της χαμένης ψευδαίσθησης»
Ισως
είναι αυτό ακριβώς το χάρισμα ενός μεγάλου λογοτέχνη – ή μάλλον ένα από
τα πολλά: την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος έχει στραμμένο το βλέμμα του
στη Βενεζουέλα του Νικολάς Μαδούρο, εκείνος στρέφει το δικό του στη
Νικαράγουα του Ντανιέλ Ορτέγκα. «Εκείνος» είναι ο Μάριο Βάργκας Λιόσα.
Κι εκείνο που βλέπει σε εκείνη τη χώρα που κάποτε ενέπνευσε την
παγκόσμια Αριστερά είναι το «έμβλημα της χαμένης ψευδαίσθησης».Ο Λιόσα χαρακτηρίζει τον Ορτέγκα ένα «αληθοφανές πρόσωπο» που προσηλυτίστηκε στον καθολικισμό από συμφέρον και που κάνει δουλειές με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις «αρκεί να μην μιλάνε για πολιτική». Ο νομπελίστας συγγραφέας ανατρέχει στα πρώτα χρόνια του Ορτέγκα στην πολιτική σκηνή της Νικαράγουας. Και θυμάται το «Αντίος μουτσάτσος», την αυτοβιογραφία του Σέρτζιο Ραμίρες, του συγγραφέα που κατείχε το αξίωμα του αντιπροέδρου της χώρας από τον Ιανουάριο του 1985 έως τον Απρίλιο του 1990, δηλαδή στην πρώτη θητεία του Ορτέγκα.
Ο Ραμίρες ήταν ένας από τους ελάχιστους μη στρατιωτικούς στην κυβέρνηση των Σαντινίστας με τους οποίους είχε συνταχθεί για την ανατροπή του καθεστώτος Σομόζα. Ο Λιόσα θυμάται και ένα άλλο βιβλίο του Ραμίρες, δοκίμιο αυτή τη φορά, που έχει τον τίτλο «Η εγκαθίδρυση του λαϊκισμού». Σαν ένας μαέστρος του μαγικού ρεαλισμού, γράφει ο Λιόσα, ο Ραμίρες περιγράφει την άνοδο του ζεύγους Ορτέγκα – Μουρίλο και εκείνη την «αλλόκοτη συμμαχία τους με μάγους, θεραπευτές, θαυματουργούς, μαγγανευτές και θρησκομανείς» με στόχο να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Και τι μένει; «Μια θλίψη για εκείνους τους Νικαραγουανούς που αφιέρωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, τον χρόνο τους και τα όνειρά τους σε μια ψευδαίσθηση» γράφει στην El Pais. Γιατί τη δεκαετία του 1980 «η ουτοπία είχε το όνομα της Νικαράγουας». Η Νικαράγουα τότε ήταν η τελευταία ευκαιρία για το όνειρο ενός καινούργιου κόσμου». Αλλά τώρα; Τώρα δεν είναι παρά μια «γκροτέσκα καρικατούρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου