Alberto Garlini. "Όλοι θέλουν να χορεύουν"

 1.

“Όλοι θέλουν να χορεύουν”, μάλλον θέλανε κάποτε περισσότερο από σήμερα. Το μυθιστόρημα του Ιταλού συγγραφέα Alberto Garlini (1969) το είχα στα αδιάβαστα όταν πρώτος ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης  ("Largo", εκδ.Πόλις) επεσήμανε κάποια κοινά στοιχεία με την “Ζωή μεθόρια” σε μια ανάρτησή του στο fb. 

“Είναι μια ευτυχής σύμπτωση να διαβάσει κανείς αυτά τα δύο βιβλία στη σειρά. Δύο διαφορετικές, αλλά κάπως συμπληρωματικές, καταβυθίσεις στη δεκαετία του 1980, η οποία φανερά διαμόρφωσε τους συγγραφείς τους. Περισσότερο εσωστρεφής και ερμητική η ελληνική εκδοχή της, του Θεόδωρου Γρηγοριάδη: τα σκοτεινά μπαρ της Θεσσαλονίκης, η παραμεθόριος της Θράκης που είναι ανοιχτή και κλειστή μαζί, οι Joy Division, ο θορυβώδης σοσιαλισμός και η εξατομικευμένη μελαγχολία. Η ιταλική, πάλι, του Alberto Garlini, κοσμοπολίτικη και φρενήρης, λυρική και ντεκαντάνς όπως η ντίσκο και τα κλαμπ της Ιμπίθα, η ξεχειλίζουσα σεξουαλικότητα και ο κομφορμισμός που ήρθε μαζί με την απομάγευση των 70s και το φόβο του AIDS. Όλα στοιχεία για τη δεκαετία του ’80, τη λαμπερή και σκοτεινή, που προετοίμασε τον κυνισμό και τις ευαισθησίες της δεκαετίας του ’90, της δεκαετίας δηλαδή που διαμόρφωσε τη δική μας γενιά και περιμένει τα δικά της αφηγήματα”.

Διάβασα με προσοχή το μυθιστόρημα και πράγματι οι δεκαετίες εβδομήντα και ογδόντα καθορίζουν τις ιστορίες, τους ήρωες και το αφηγηματικό πλαίσιο. Αν όμως η “Ζωή μεθόρια” κάλυπτε τη δεκαετία του ογδόντα κυρίως το “Παρτάλι” πηγαίνει μια δεκαετία πίσω. Εδώ τα δύο μυθιστορήματα έχουν ακόμη περισσότερα κοινά στοιχεία. Μια παρέα νέων ανθρώπων  διαμορφώνονται και αναλίσκονται στο πέρασμα της εποχής, πολιτικοποιημένη, ερωτική, ξέφρενη, με καθοριστική την παρουσία/θάνατο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Και στα δύο βιβλία υπάρχουν αναφορές στο έργο και στη ζωή του σκηνοθέτη και περιγράφονται σκηνές με απαγγελίες ποιημάτων από το ποιητικό του έργο και τον τραγικό του θάνατο και τα οποία παρατίθενται στα μυθιστορήματα. Τόση παζολινική σύμπτωση! 

Μάλιστα στο “Παρτάλι” ο όρος “παζολινικός” είναι καθοριστικός για την ερωτισμό και τον πολιτικό ακτιβισμό των ηρώων. Και στα δύο μυθιστορήματα δεν υπάρχει γραμμική αφήγηση ευνοώντας την αναστάτωση, την περιπλάνηση και την μεταμόρφωση που βιώνουν οι νέοι στις δύο μεσογειακές χώρες οι οποίες τις δεκαετίες εκείνες, κοινωνικά και ιδεολογικά ήταν περισσότερο κοντά στην ψυχή και στο πνεύμα.

2.

Ολοφάνερο ότι και στα δύο μυθιστορήματα υπάρχει έντονο θεωρητικό υπόβαθρο και διακειμενικότητα. Στο “Παρτάλι” η διαστρωμάτωση γίνεται με υλικό ποιητών και συγγραφέων της Θεσσαλονίκης, στο “Όλοι θέλουν να χορεύουν” σύμφωνα με το σημείωμα του συγγραφέα γίνεται μια ολική επ/αναφορά στο έργο του πρόωρα χαμένου Ιταλού συγγραφέα Πιέρ Βιτόριο Τοντέλι (1955-1991). 

Στα ελληνικά είχε κυκλοφορήσει το 1996 από τις εκδόσεις Δελφίνι το μυθιστόρημα “Ρίμινι”, εξαντλημένο πια. 

Μια αναζήτηση ακόμη έφερε στο ιντερνετικό φως μια διατριβή που εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης για το έργο του Τοντέλι: "Ο ΑΞΙΑΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥ ΣΤΟΝ PIER VITTORIO TONDELLI ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΩΝ «ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΩΝ» ΤΟΥ MICHEL FOUCAULT: ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ALTRI LIBERTINI ΚΑΙ CAMERE SEPARATE"

Με δεδομένο ότι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο  μπορεί κανείς να τη διαβάσει ολόκληρη. Θα είχε ενδιαφέρον λοιπόν να διαβάζαμε και πάλι στα ελληνικά τον Τοντέλι που τόσο πολύ αποτέλεσε πρότυπο γραφής για τον Αλμπέρτο Γκαρλίνι.

Να παινέψω την θαυμαστή γλώσσα της μετάφρασης του Αχιλλέα Κυριακίδη.