"...MIA BΔOMAΔA APΓOTEPA, και ενώ ο Μάικ διάβαζε από την αρχή τα "Ανεμοδαρμένα ύψη", γιατί ήθελε να το προτείνει να ανέβει στην "Μπανάνα" ως παράσταση δωματίου που θα κρατούσε (ανάγνωση και δράση μαζί) έξι συνεχόμενες ώρες, πάνω στο ξεψύχισμα της Κάθριν, πετάχτηκε όρθιος. Σε πρώτη φάση, σκέφτηκε να γράψει ένα ποίημα, όμως η εσωτερική του δόνηση ήταν ακόμη πιο ισχυρή και ίσως οφειλόταν στο ότι έπινε δέκα φραπέδες τη μέρα για να μπορεί να ξενυχτάει. Η εγκαρτέρηση έδινε θέση στην έξαψη. Σε δεύτερη φάση, πήρε ένα ψαλίδι και έκοψε λίγα μαλλιά από το μέτωπο, άκουσε το “Speed of life” από την κασέτα που του είχε ταχυδρομηθεί από το Άμστερνταμ με την ένδειξη «επείγον: David Bowie» και βγήκε στην ταράτσα.
Με μισόκλειστα μάτια, προσπάθησε να σκεφτεί πού μπορεί να βρισκόταν ο αληθινός "Πύργος των Καταιγίδων". Έριξε μια ματιά γύρω γύρω στις γειτονιές της πόλης. Μιας πόλης που βάσταγε ακόμη μυστικά. Μπροντέ μου, μα την αλήθεια, πώς δεν είχε σκεφτεί το αυτονόητο! Ένας είναι ο πύργος! Γύρισε το κεφάλι προς το λιμάνι. Λαμπύριζε.
Έγειρε πάνω από τα κάγκελα της ταράτσας και άπλωσε τα χέρια του, πτερύγια πίστης και αυτοπεποίθησης. Σαν αεράκι βρέθηκε να πετάει, παρακάμπτοντας κτίρια, στέγες, ταράτσες, δρομάκια και γειτονιές. Πετούσε χαλαρά πάνω από την πόλη, όπως οι φιγούρες στους πίνακες του Σαγκάλ, ώσπου προσγειώθηκε στην ταράτσα του Πύργου του Λιμανιού...."
ΤΟ ΠΑΡΤΑΛΙ, σελ. 322 (ΠΑΤΑΚΗΣ 2001)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου