Μάνος Χατζιδάκης
Είδα κι εγώ την ταινία για τον Μάνο. Πήγα μόνος μου για να μην έχω να μιλάω ή να σχολιάζω. Ένώ η μουσική του τόσο πολύ με αφορά και δεν την εγκατέλειψα ούτε στιγμή στη ζωή μου, ένιωθα ότι η εποχή του, οι φίλοι του, ήταν μια μακρινή εποχή, του είδους των διανοουμένων που εκλείπει (δεν κρίνω αλλά εντοπίζω).
Έβλεπα "μπουκωμένος" , συγκρατήθηκα ΄ ώσπου στο τέλος δείχνει τον Καρακότα να ψάλλει το τραγούδι της μοναξιάς με την Μπακοπούλου στο πιάνο ευλαβικά να ακολουθεί τις απελπισμένες ανάσες του.
Σπαράγματα, σπαρακτικά.
Κι εκεί ξέσπασα. Λυγμός που δεν τον ντρέπεσαι στην σκοτεινή μισοάδεια αίθουσα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Διώνη Δημητριάδη 10 Κριτικές Αναγνώσεις από τη σύγχρονη Πεζογραφία
fractal 10/12/24 Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Ελσίνκι, εκδόσεις Πατάκη, 2024 Την ιστορία τ...
-
Επιμέλεια στήλης Φανή Χατζή Κάθε εβδομάδα ένας συγγραφέας απαντά σε 15 ερωτήσεις. 1. Γιατί γράφετε; Δεν γινόταν αλλιώς. Ξεκίνησα να γράφω απ... -
17 March 2024 - Sunday AI and literary translation (cont'd) | Prix Jean d'Ormesson longlist AI and literary translation (...
-
Tufan Erbaristiran Karsi kiyinin Yankisi ( "Ο αντίλαλος της απέναντι όχθης") Ανάλυση ενός διηγήματος του Θεόδωρου Γρηγοριάδη και ...
Συγκινητικό ήταν.Πολύ. To ντοκιμαντέρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στενάχωρο για το ότι σήμερα τέτοιες φωτεινές προσωπικότητες (υπάρχουν, το πιστεύω) είναι προφυλαγμένες στην αφάνεια (προφυλαγμένες απ' την ευτέλεια). Κρίμα που δεν παίρνουν πρωτοβουλία να νικήσουν αυτή την ευτέλεια, βγαίνοντας στο προσκήνιο. Αλλά είναι και η εποχή διαφορετική, άλλα ζητάει...