Δημόσιες βιβλιοθήκες και αναγνωστικά κριτήρια

Σέρρες, η δημόσια βιβλιοθήκη και τα αναγνωστικά κριτήρια


Στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών οι εγγεγραμμένοι αναγνώστες ξεπέρασαν τις είκοσι χιλιάδες, ενώ ένας μεγάλος αριθμός, μη εγγεγραμμένων επισκεπτών, επισκέπτονται τη βιβλιοθήκη για ελεύθερη χρήση των υπολογιστών και του ίντερνετ, για να διαβάσουν περιοδικά ή να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις σε καθημερινή συχνότητα.
Τα λογοτεχνικά σεμινάρια έφτασαν αισίως στον 6ο χρόνο, παρουσιάζοντας ξεχωριστούς θεματικούς κύκλους. Φέτος επιλέξαμε τους εν ζωή Νομπελίστες. Μέσα από το έργο τους θα δούμε πόσοι άντεξαν και ποιοι άξιζαν αυτό το θεριωμένο βραβείο που όλοι το κριτικάρουν και όλοι μοχθούν να το διεκδικήσουν. Βέβαια από τον Λε Κλεζιό μέχρι τον Μαρκές υπάρχει μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση, που ίσως είναι μικρότερη ανάμεσα στην Ελφρίντε Γέλινεκ και την Ντόρις Λέσινγκ ή την Τόνι Μόρισον. Όμως οι περισσότεροι, όπως ο Ορχάν Παμούκ και ο Τζ.Μ.Κούτσι, αγωνίζονται για ανθρώπινα δικαιώματα στις κοινωνίες τους.
Το ζητούμενο των σεμιναρίων είναι η ανάδειξή των καλών βιβλίων, μέσα από εκατοντάδες τίτλους που συμπιέζονται στα ράφια. Οι μέχρι τώρα, σαράντα δύο σύγχρονοι και κλασικοί, συγγραφείς των λογοτεχνικών σεμιναρίων λειτουργούν ως φάροι ή πυξίδες, το ίδιο και οι λίστες των βιβλιοπροτάσεων που έχουν αναρτηθεί στον διαδικτυακό τόπο της βιβλιοθήκης. Το αναγνωστικό κοινό χρειάζεται και ζητάει βοήθεια πνιγμένο στην πληθώρα των εκδόσεων. Στο πρώτο εξάμηνο του 2009 οι περισσότερο δανεισμένοι συγγραφείς, στη ΔΚΒΣ, ήταν τα ευπώλητα μυθιστορήματα Ελληνίδων συγγραφέων και η Βικτώρια Χίσλοπ με «Το Νησί».
Πολύ σωστά μια ανοιχτή, δημόσια βιβλιοθήκη, οφείλει να προμηθεύεται όλους τους τίτλους, χωρίς να επιλέγει με ιδεολογικά, θρησκευτικά ή λογοτεχνικά και μόνον κριτήρια. Με τα λογοτεχνικά σεμινάρια και τις ομάδες ανάγνωσης, όμως, αντιπροτείνει την «ποιοτική» λογοτεχνία, καθώς η τηλεοπτική κουλτούρα και η απολίτιστη καθημερινότητα έχουν δαμάσει τις αναγνωστικές αντιστάσεις. Κάποιοι διαφωνούν ισχυριζόμενοι ότι ο καθένας μπορεί να διαβάζει ό,τι θέλει. Όμως κανείς δεν επιλέγει πια μόνος του. Η παγκοσμιοποιημένη αγορά, η διαφήμιση, τα μέσα ενημέρωσης τον κατευθύνουν διαρκώς, οπότε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από τις δημόσιες βιβλιοθήκες θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μια διακριτική καθοδήγηση αν όχι και υποχρέωση από τη μεριά τους. Εκείνοι πάλι που βολεύονται με τα ευπώλητα και μόνον ας αναρωτηθούν: θα έδιναν τα ίδια βιβλία που διαβάζουν στα παιδιά τους για να ψυχαγωγηθούν, να μορφωθούν ή να γνωρίσουν τον κόσμο; Και τότε ας αναλάβουν και τις ευθύνες τους.



Καθημερινή Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009