Νόμπελ Λογοτεχνίας

Θυμάμαι που μου μίλαγε μια συμφοιτήτριά μου για την Λέσινγκ το 1977 στη Θεσσαλονίκη. Στο πρόγραμμα σπουδών αγγλικής φιλολογίας δεν την είχαμε επισήμως. Τότε όμως ήτανε στη βράση της, φεμινίστρια, αγωνιστική. Τότε άξιζε τις τιμές.
Της δώσανε το Νόμπελ αναδρομικά, κι αυτηνής, ξεθυμασμένα. Της άξιζε. Σαν την Κάρολ Οουτς παράγει συνεχώς έργο, ακούραστη, συνυφασμένη η ζωή της με το γράψιμο. Μια αληθινή γυναίκα συγγραφέας που δοκιμάστηκε σε κάθε είδος γραφής και αρνήθηκε τις ευκολίες του "γυναικείου συγγραφικού συναφιού".
Κι αυτό που έκανε άφησε εποχή: έδωσε δυο μυθιστορήματα, με ψευδώνυμο, για να δοκιμάσει τις αντοχές του "ονόματός της". Παραλίγο να μην εκδοθούν, κι όταν αποκαλύφθηκε η αληθινή της ταυτότητα έγιναν κι αυτά δημοφιλή.
Τότε την έφερε στο κοινό και στους εκδότες, τώρα και στους Σουηδούς.